Σε όλους τους φίλους και τις φίλες από αρχαιοτάτων χρόνων στη ζωή και από το 2005 και μετά στα μπλογκ

εύχομαι καλό και τυχερό το 2024!

Συνεχίζω και την επόμενη χρονιά με δυο σελίδες στο facebook.

Μια προσωπική, με αναδημοσιεύσεις και νέα κομμάτια:

https://www.facebook.com/profile.php?id=100092484876019

Και μια για τα τραγούδια της δεκαετίας του 1940:

https://www.facebook.com/profile.php?id=100093496221944

Σχολιάζω καθημερινά (πολιτικά κλπ) στο τουίτερ, νυν Χ: https://twitter.com/panos2222

Και, για τους πιο απαιτητικούς, αναρτώ κείμενα στο Academia.edu:

https://independent.academia.edu/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82%CE%96%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%82

Υγεία και Τύχη!

 

Ηλίας Γεωργαλής

Στην Έφη, τον Στάθη, τον Γιάννη, τον Σάκη.

Με τον Πάνο είμαστε φίλοι σχεδόν μισόν αιώνα. Αυτό μου δίνει ένα πλεονέκτημα, στην –παραδοσιακή- σχέση συγγραφέα – αναγνώστη. Δεν πιστεύω στην αντικειμενικότητα των πραγμάτων, αλλά στην αποκάλυψη, μέσω των σχέσεων με τα πράγματα. Η ανάγνωση είναι μια τέτοια τέχνη. Το πλεονέκτημά μου, που πριν είπα, είναι ότι η σχέση μου με τον Πάνο υπάρχει αβίαστα εκτός βιβλίου. Αυτό το λέω γιατί ο κάθε αναγνώστης αυτή την σχέση την φτιάχνει μέσω του έργου. Ένα άλλο πλεονέκτημα μου είναι ότι μπορώ -λόγω αυτού- να αποκωδικοποιήσω και να θυμηθώ πράγματα που κι ο συγγραφέας, ίσως, ξεχνάει.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Μπορείτε να παρακολουθήσετε την εκδήλωση ζωντανά μέσω:

και

https://www.facebook.com/epikentro.publishers/live/

Κυκλοφόρησε.

Γιούπι για για. Μια πρώτη προσέγγιση

ΣΦΗΝΑΚΙΑ

Η κουρά της Χριστονύμφης

Τριάντα ένα τραγούδια για τον Άρη Βελουχιώτη

Ο καπετάνιος στο βουνό

Μαύρες μπύρες

Στο τέλος

Ο Δόκιμος, ο Μαύρος και η Ζίβκα

4 λεπτά για τις «Σημειώσεις για τον Εμφύλιο» (το κείμενο)

Το πανηγύρι

Η δολοφονία του Λαμπράκη

Το πόρισμα Τσεβά για το Πολυτεχνείο

Υποθήκες Παπαδόπουλου -Παττακού

Ένα άγνωστο θαύμα της Μεγαλόχαρης της Τήνου

Πως φτάσαμε στη δικτατορία του ’67

Η Χούντα, τελευταίος σταθμός του Εμφυλίου

Εβραϊκά μνήματα στο ΑΠΘ

Η φωτογραφία και το γλυπτό στο πάρκο

Η πρώτη αεροπειρατεία στον κόσμο έγινε στον ελληνικό Εμφύλιο

Το αντάρτικο πόλης στη Θεσσαλονίκη

Η σφαγή των προξένων στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη

Υπόθεση Πολκ

1821. Πηγή ρομαντικής έμπνευσης

Ελληνική απογοήτευση

Φίλε, ο καιρός παρέρχεται, και δεν προσμένει την εδικήν μου και εδικήν σου αργοπορίαν

Η σφαγή της Τριπολιτσάς

Μια πόλη της Ευρώπης

Ιωάννης Καποδίστριας: ανέλαβε την στολήν αυτού, πενιχροτέραν και της των δασονόμων της αντιβασιλείας

Δεν ήταν αγνές ψυχές ήταν μεγάλες. Κι οι μεγάλες ψυχές είναι πάντα επικίνδυνες

Ο αφορισμός της Επανάστασης του 1821

Ο καπετάν Θοδωράκης Κολοκοτρώνης

Η πρώτη νεοελληνική πολιτική δολοφονία

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος: συνοπτικά περί Τουρκίας

Οι Σλαβομακεδόνες μετά τον Εμφύλιο

Οι Σλαβομακεδόνες στον Εμφύλιο

Οι Σλαβομακεδόνες στην Κατοχή

Να Γκραντάτς πούκαϊα, να Γκουμέντσα σλούσαϊα. Οι Σλαβομακεδόνες πριν τον πόλεμο

Η ιστορία των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας

Εμφύλιος, κομμένα κεφάλια

Μακρόνησος

Σοβιετικοί και λαϊκές δημοκρατίες

Για τον Μαρξ, σε μια υπόγεια ταβέρνα

Ο 5ος Επιτάφιος

Ποιος σκότωσε το Γελαστό Παιδί;

Τιμόκλη, φέτος να σμίγουμε ξανά

Η ακρογιαλιά

Άκης Πάνου

Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν στον Εμφύλιο

Ο Νίκος Καζαντζάκης στον Εμφύλιο: από το υπουργείο, στους»αδερφοφάδες»

Ιωάννης Τσιγάντε: το χρονικό μιας συγκλονιστικής Ιστορίας της Αντίστασης

Τίποτα δεν πάει χαμένο; Οι κατοχικές ρίζες στο «Κιβώτιο»

Κίνησε η Όλγα μας πρωί

Κίτσος Μαλτέζος

O άγνωστος προφήτης της Ενωμένης Ευρώπης: Κωνσταντίνος Περρίκος

Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος. Οι ποιητές για τον Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι.

Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος: «Γιατί δεν υπογράφω τη δήλωση μετανοίας». Μακρόνησος, 1948

Πατήρ Δημήτριος: ο αρχηγός της Ιντέλιντζενς Σέρβις στην Ελλάδα

Η αφήγηση του Μιλτιάδη Πορφυρογένη για τον Εμφύλιο

Γ. Σιάντος: προβοκάτσια εναντίον μου η δολοφονία των αεροπόρων στη Θεσσαλονίκη

Ανδρέας Μουντρίχας ή καπετάν Ορέστης

Το πρώτο σουξέ του Μίκη Θεοδωράκη

Το δημοτικό τραγούδι στη σύγχρονη εποχή

Οι μυστικές διαδρομές από το χριστιανισμό στον κομμουνισμό στο ελληνικό τραγούδι

Τα παιδιά του Κολιγιάννη

Μιλάει ο Εμβέρ στο Κόμμα μας μπροστά… Η χορωδία της ΠΠΣΠ

Γκουανταναμέρα, γκουαχίρα (χωριατοπούλα) γκουανταναμέρα

Δάμων ο Εθνικός

Ο Εμφύλιος στα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη

Αυτοί που μιλούσαν με τον Θεό

Οι τελευταίες αστακομακαρονάδες (2006-2009


Στιχηρά Ιδιόμελa

Ο Καβάφης για τον Ιουλιανό

Το κάψιμο του Ιούδα, φροντιστήριο ρατσισμού

Ο ερωτικός πόθος στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη

Οι έμποροι των εθνών

Η Καλαμάτα στα 1891

Όταν ο Τροχός της Αγάπης μπει σε κίνηση

Ελένη, Κίρκη, Ναυσικά, Πηνελόπη και Καλυψώ

Ανδρέας Κάλβος

Ένα σχόλιο στον «κατά Ζαχαριάδη Παλαμά»

Μια εκπομπή του 1986

Θεόδωρος Ζέγκος, ο Έλληνας Νικολάι Γιεζόφ

Το τραγούδι του καπετάν Κώστα Γαρέφη και του καπετάνιου Άρη Βελουχιώτη

Βηρσαβαέε, η γυναίκα που δημιούργησε τον Θεό

Η κυρά Φροσύνη και ο Αλή πασάς

Ένα σατιρικό ποίημα του Σεφέρη στη Μέση Ανατολή

Ο Λόρδος Μπάυρον του Δεκέμβρη ’44 λεγόταν Johnny και ξεκίνησε από την Κεϋλάνη

Πλατάνια στις πλατείες

Σε μια στοίβα καλαμιές

Κιλελέρ
Ο Οδοιπόρος, το Μεθυσμένο Κορίτσι και ο Αλκιβιάδης

Είμαστ’ εμείς Λαμπράκηδες

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου! (2005)

Αραπιά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί

Φυσάει

Η Υψηλή Ιστορία μιλάει για το Μάρκο και τον Τσιτσάνη!

Πως συνάντησα τον Λέοντα, το μαυροσκούφη του Άρη

Μάνος Θεοδωράκης και Μίκης Χατζιδάκις

Παπαλάμπραινα

Το βαπόρι απ’ την Περσία

Η «Έκθεση γλυπτικής» είναι το πρώτο από τα 29 κεφάλαια του «Νησιού της Καλυψώς». Μια παρέα φοιτητών σχηματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στη Θεσσαλονίκη και ο πυρήνας της εξακολουθεί να υφίσταται ως τις αρχές του επόμενου αιώνα. Οι ήρωες και οι ηρωίδες του βιβλίου ασκούνται στις βασικές χαρές της ζωής: τον έρωτα, τη φιλία, το γλέντι, την πολιτική, τη φιλοσοφία. Αλλά και στην απογοήτευση, την αποτυχία και το συμβιβασμό, το φλερτ του θανάτου. Το στοίχημα είναι η παρουσίαση μιας τόσο κοντινής και τόσο μακρινής εποχής, μέσα από το βίωμα και τη μυθοπλασία. Έτσι που ο αναγνώστης και η αναγνώστρια να νοιώθουν ότι βρέθηκαν κι εκείνοι στο νησί της Καλυψώς.

https://www.academia.edu/96677816/Exhibition

https://www.academia.edu/67420720/%CE%A3%CE%A6%CE%97%CE%9D%CE%91%CE%9A%CE%99%CE%91

Ο 5ος Επιτάφιος

Ποιος σκότωσε το Γελαστό Παιδί;

Άκης Πάνου

Κίνησε η Όλγα μας πρωί

Το πρώτο σουξέ του Μίκη Θεοδωράκη

Το δημοτικό τραγούδι στη σύγχρονη εποχή

Οι μυστικές διαδρομές από το χριστιανισμό στον κομμουνισμό στο ελληνικό τραγούδι

Τα παιδιά του Κολιγιάννη

Μιλάει ο Εμβέρ στο Κόμμα μας μπροστά… Η χορωδία της ΠΠΣΠ

Γκουανταναμέρα, γκουαχίρα (χωριατοπούλα) γκουανταναμέρα

Ο Εμφύλιος στα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη

Μια εκπομπή του 1986

Ο Λόρδος Μπάυρον του Δεκέμβρη ’44 λεγόταν Johnny και ξεκίνησε από την Κεϋλάνη

Σε μια στοίβα καλαμιές

Κιλελέρ


Ο Οδοιπόρος, το Μεθυσμένο Κορίτσι και ο Αλκιβιάδης

Είμαστ’ εμείς Λαμπράκηδες

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου! (2005)

Αραπιά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί

Φυσάει

Η Υψηλή Ιστορία μιλάει για το Μάρκο και τον Τσιτσάνη!

Μάνος Θεοδωράκης και Μίκης Χατζιδάκις

Παπαλάμπραινα

Το βαπόρι απ’ την Περσία

1 Οι τελευταίες αστακομακαρονάδες (2006-2009)

2 Ιωάννης Τσιγάντες: το χρονικό μιας συγκλονιστικής Ιστορίας της Αντίστασης

3 Αυτοί που μιλούσαν με τον Θεό

4 Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν στον Εμφύλιο

5 Η αφήγηση του Μιλτιάδη Πορφυρογένη για τον Εμφύλιο

6 Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος: «Γιατί δεν υπογράφω τη δήλωση μετανοίας». Μακρόνησος, 1948

7 Άκης Πάνου

8 Κίτσος Μαλτέζος

9 Ανδρέας Μουντρίχας ή καπετάν Ορέστης

10 Θεόδωρος Ζέγκος, ο Έλληνας Νικολάι Γιεζόφ

11 Γ. Σιάντος: προβοκάτσια εναντίον μου η δολοφονία των αεροπόρων στη Θεσσαλονίκη

12 Πατήρ Δημήτριος: ο αρχηγός της Ιντέλιντζενς Σέρβις στην Ελλάδα

Ιανουάριος

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοινώνει ότι  πρόκειται να εμβολιαστεί για ιλαρά και μαγουλάδες. Το επικοινωνιακό του επιτελείο  κατέληξε στο συμπέρασμα “εμβόλιο να ναι και ότι να ναι”.  

Ο Σωτήρης Τσιόδρας  εθεάθη στην οδό Ερμού να ψωνίζει  με  click away.  Μη ρωτήσετε τι. 

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος  μετά από πολύωρη συνεδρίαση αποφάσισε  ότι θα αποφασίσει  σε επόμενη συνεδρίαση της, αν η Θεία Κοινωνία  θα προσφέρεται με κουταλάκι μιας χρήσεως.

Eκ της διευθύνσεως του Καζαμία: O υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου  δεν θα πάρει μέρος στη φετινή έκδοση. 

Η υπέρκομψη Κυρία, αντιθέτως, θα είναι πρωταγωνίστρια. Εγκαινιάζει τη σεζόν με τον εμβολιασμό της για διφθερίτιδα και τέτανο. Η Κυρία Περιφερειάρχου  κάνει ρελάνς  με  το πενταπλούν εμβόλιο. Η φιλελεύθερη Αθήνα που ακολουθεί τις δύο Κυρίες εμβολιάζεται μανιωδώς με κάθε διαθέσιμο  εμβόλιο στην αγορά.  Τι άλλο να κάνουν, αφού τα εμβόλια για Covid ήταν ελάχιστα  και εξαντλήθηκαν αμέσως;

Καλλιτεχνική κίνηση:  Βίσση και Βανδή ξεκινούν περιοδεία  ανά τη χώρα,  η οποία έχει μεγάλη επιτυχία,  γιατί όλοι θέλουν να δουν ζωντανά το γλωσσόφιλο του τέλους. 

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(πως είπατε;)

1. Θα προτιμήσω θάνατο / το μαύρο δεν τ’ αφήνω (Βαμβακάρης)

2. Να ‘ξεραν πόσο η καρδιά μου μέσα κλαίει / με βασανίζουν με πληγώνουν οι καημοί / Τίποτα δε θέλω πια κοντά μου / όλα πλέον τα έχω βαρεθεί (Τσιτσάνης)

3. Τέρμα θα ρίξω εις τη ζωή / χρυσή μου ν’ αποθάνω / γιατί βαρέθηκα να ζω / στον κόσμο τον απάνω (Μπάτης)

4. Είναι πικρός ο θάνατος / μα είναι ησυχία/ γιατί γλυτώνει το κορμί / από την τυραγνία (Βαμβακάρης)

5. Νεκροί χτυπώ κι ανοίχτε μου / να μπω για να σκουπίσω / τον τάφο τον παντοτινό / που θε να κατοικήσω (Παγιουμτζής)

6. Τι πάθος ατελείωτο / που είναι το δικό μου / όλοι να θέλουν τη ζωή / κι εγώ το θάνατό μου…Θα πα να εύρω μια σπηλιά / με πέτρες και με χώμα / κι εκεί θ’ αφήσω κόκαλα / ζωή, ψυχή και σώμα (Βαμβακάρης)

7. Φτώχεια που σέρνεις πάντοτε / τον πόνο και τη θλίψη / αρρώστιες, βάσανα, καημούς / – τέτοια ζωή να λείψει (Βαμβακάρης)

8. Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς / μια ξέρα να καθίσω / κι απ΄ τα πολλά μου βάσανα / λίγα να λησμονήσω (Βαμβακάρης)

9. Ακόμα και στην κόλαση / μονάχος θέλω νά ‘μαι / δε θέλω ούτε ν’ αγαπώ / ούτε να μ’ αγαπάνε (Τσιτσάνης)

10. Με δίκοπο μαχαίρι / βαριά θα πληγωθώ / θα βάχω με το αίμα μου / τα έρημα σοκάκια ‘ / με πνίξαν τα φαρμάκια. / Με δίκοπο μαχαίρι / εγώ θα σκοτωθώ (Τσιτσάνης)

11. Πάρε, Χάρε, την ψυχή μου / ησυχία για να βρω /αφού το θέλησε η μαύρη μοίρα / μες τη ζωή μου να μη χαρώ (Τσιτσάνης)

12. Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω / να με σκεπάσει το νερό / τη δύστυχη ζωή που κάνω / να την αντέξω δε μπορώ / … …τα κύματα να μ’ αγκαλιάσουν / το φως να μη το ξαναδώ (Βασιλειάδης + Ζαμπέτας ή [το πιθανότερο] Βαμβακάρης)

Επιλογές από την εργασία του «δικού μας» Αυστραλού Στάθη Gaunlett με τίτλο «Περιθωριακοί αυτόχειρες». Ο μπουζουκσής ψάλων, του Μποστ.

Σκέφτηκα, αν πεθάνω ξαφνικά

από Covid ή από αηδία,

ας ειν’ τα τραγουδάκια μου

σε τόπο ευπρεπή,

όπως η Academia.

Μα κι αν αργήσει το συμβάν,

δεν θα με χάλαγε

ν’ ακούγονταν δυο – τρία στην κηδεία.

Στιχηρά Ιδιόμελa

Περιέχεται  μέρος  (ίσως το 1/5) από τα πολιτικά κείμενα και σχόλια που ανέβασα στα ιστολόγια «τα μυστικά του Κόλπου» και «η καλύβα ψηλά στο βουνό», στο διάστημα 2006 -2009, το οποίο καλύπτεται από τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή.

            «Αδικούνται» τα θέματα για τα διεθνή, τα οικολογικά και τα κοινωνικά, σε σχέση με την ελληνική πολιτική επικαιρότητα.

Διατηρώ το copyrignt για όλα τα κείμενα του παρόντος και για τις δικές μου φωτογραφίες. Τα πνευματικά δικαιώματα όσων φωτογραφιών, γελοιογραφιών, σκίτσων κλπ περιέχονται, ανήκουν στους δημιουργούς τους.

Η παρούσα αυτοέκδοση (ΤΟΜΟΣ Α’) διατίθεται μέσω του Academia.edu δωρεάν.

Θα ακολουθήσουν κι άλλοι τόμοι, περίπου ανά πρωθυπουργό, με υλικό που φτάνει ως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (Δεκέμβριος 2020). Ίσως πάει και πιο μακρυά.

https://www.academia.edu/44618251/%CE%9F%CE%B9_%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82_2006_2009_

Σας παρουσιάζω την απλούστερη δυνατή υποδομή, για συναρπαστική και αποδοτική εργασία: ένα χαρτοκούτι! Οδός Τσιμισκή, Σάββατο μεσημέρι.

«Εδώ παπάς, εκεί παπάς – που ‘ν’ ο παπάς;»

«Εδώ!»

«Εχασες…»

Τα πενηντάρικα να πέφτουν σαν μαρουλόφυλα. Ένας αγριεμένος ρωτάει:

«Πάει διακόσια;»

«Πάει» απαντά ψύχραιμος ο παπατζής – και τα σουφρώνει.

Ξαφνικά, τον βλέπω να την κάνει προς Αριστοτέλους – είχε εμφανιστεί ένας της Δημοτικής Αστυνομίας να περπατάει προς Βενιζέλου, κάτω από το πεζοδρόμιο. Δεν είδε ή έκανε οτι δεν είδε. Ο παπατζής (ένας ρωμαλέος άντρας γύρω στα πενήντα, με πρόσωπο ετεροθαλλούς αδερφού του Ρόμπερτ ντε Νίρο) επιστρέφει χαμογελαστός.

«Ελάτε να παίξουμε!»

Οι «πελάτες» ξαναμαζεύονται γύρω του, γελώντας.

«Εδώ παπάς…»

Μετά από λίγο υπήρχε μονάχα το χαρτοκούτι, προσεχτικά βολεμένο στη μαρμαρένια εξώπορτα.

(ποστάκι του 2006, σε κάποια ξεχασμένη γωνιά της μπλογκόσφαιρας)

Προλεγόμενα

Η Καινή Διαθήκη για τον δυτικό άνθρωπο είναι κάτι παραπάνω από βιβλίο: είναι τρόπος ζωής,  ο οποίος ακόμα και όταν δεν επιβάλλεται,  υποβάλλεται,  με χίλιους τρόπους.  Αρκεί να σκεφτούμε ότι στον τόπο μας συνοδεύουν  τον άνθρωπο αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης, από τη γέννηση ως το θάνατό του και μετά απ’ αυτόν.

Είναι  φυσικό, για οποιονδήποτε έχει σχέση με το διάβασμα, κάποια στιγμή να διαβάσει ολόκληρη την Καινή Διαθήκη,  έστω και αν δεν είναι πιστός ή θρησκευόμενος.  Κάποιοι, διαβάζοντας, δεν παραλείπουν να κρατάνε σημειώσεις και να διατυπώνουν γραπτά ορισμένα σχόλια.  Οι σημειώσεις και τα σχόλια από μια δική μου ανάγνωση  είναι το θέμα αυτού του βιβλίου.

 Ξεκαθαρίζω ότι το παρόν πόνημα δεν είναι παρά αυτό που δηλώνει ο υπότιτλος:  σχόλια σε μιαν ανάγνωση.  Απέφυγα   συστηματικά να επεκταθώ σε χρήση άλλων πηγών και παράθεση βιβλιογραφίας,  με ελάχιστες εξαιρέσεις. Γιατί ήθελα το κείμενο να είναι βατό στον αναγνώστη και να λειτουργήσει περισσότερο ως παρακίνηση για μια δική του ανάγνωση και έρευνα. Και να παραμείνει συνεπές στον  αρχικό του στόχο,  να παρουσιάσει την ίδια την Καινή Διαθήκη χωρίς τις ερμηνευτικές παρεμβολές που έγιναν τους επόμενους αιώνες και οι οποίες τροποποίησαν ριζικά, κατά τη γνώμη μου,  τις αρχικές διδασκαλίες του Ιησού και των λοιπών πρωταγωνιστών της. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όσοι πήραν μέρος στις αφηγήσεις της Καινής Διαθήκης ή έγραψαν τα κείμενα της,  συμφωνούν  πάντοτε μεταξύ τους, είτε με τον ίδιο τους τον εαυτό,  σε διαφορετικά χρονικά σημεία.

Στο πρώτο μέρος παρουσιάζονται και σχολιάζονται θέματα  από τα Ευαγγέλια,  ενώ το δεύτερο είναι αφιερωμένο στις Πράξεις των Αποστόλων. Υπάρχει και ένα τρίτο μέρος,  με ετερόκλητα, αλλά εντός ύλης, κείμενα. Άλλοτε σοβαρά, άλλοτε χιουμοριστικά.

Η Καινή Διαθήκη προσεγγίζεται ως έργο ανθρώπων,  γύρω από ανθρώπινες αναζητήσεις και διανοητικές κατασκευές, στην αέναη, όσο και μάταιη, προσπάθεια αναζήτησης του Θεού και οικοδόμησης σχέσεων μαζί του. Δεν εννοώ καθόλου ότι δεν οικοδομούνται σχέσεις, προσωπικές,  κοινοτικές ή και  εθνικές.  Μόνο που αυτές δεν αφορούν αμφότερα τα μέρη, αλλά αποκλειστικά τους ανθρώπους.  Με αυτή την έννοια,  δεν μπορεί να μου αποδοθεί κανενός είδους βλάσφημη πρόθεση. Αντιθέτως,  αν υπάρξουν έστω και λίγοι  αναγνώστες, που θα βοηθηθούν να ξεκαθαρίσουν για τι ακριβώς μιλάμε, τότε θα έχει δικαιωθεί ο κόπος που κατέβαλα μετά την ανάγνωση,  μέχρι να πάρουν τη μορφή αναγνώσματος οι σημειώσεις που κρατούσα.

Ευχαριστώ τους φίλους που συνέβαλαν στην αρτιότητα του παρόντος πονήματος,  με τις παρατηρήσεις και τα σχόλιά τους, στις διαδικτυακές αναρτήσεις των περισσότερων από τα θέματα που περιλαμβάνονται.  Εννοείται ότι η ευθύνη για οποιαδήποτε αστοχία  βαρύνει αποκλειστικά εμένα,   συμπεριλαμβανομένων των πιθανών αστοχιών στις μεταφράσεις του αυθεντικού κειμένου,  που έκανα όπου έκρινα ότι θα ήταν  χρήσιμο για τον αναγνώστη.             
Ολόκληρο το βιβλίο στο Academia.edu: https://www.academia.edu/44547979/%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%AF_%CF%80%CE%BF%CF%85_%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BD_%CE%BC%CE%B5_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%98%CE%B5%CF%8C

Κουβεντιάσαμε  πολύ ώρα  για το  Νίκο Καββαδία.  Δηλαδή  τις λέξεις του, τι σημαίνει καραμοσάλι, παταράτσα. Μέχρι τα πιο μπερδεμένα, φούντο τις δυο και πρίμα βρέξε το πινέλο.   Μετά  απ’ αυτό, σα να νιώσαμε  παλιοί γνώριμοι. Ο καπετάνιος,  άνθρωπος της παρέας και της ιστορίας, πήγαινε από το ένα μπάρκο στο άλλο, από το ένα λιμάνι στο άλλο. 

*

Μεγάλο άγχος να είσαι καπετάνιος… Σε κυνηγάει πάντα ο χρόνος, από τα κεντρικά. Να φτάσεις, να ξεφορτώσεις στην ώρα σου, να ετοιμάσεις το πλοίο για το επόμενο… Κάθε μέρα καθυστέρησης σημαίνει χιλιάδες δολάρια για την εταιρεία. 

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Όχι ότι έλειψε ποτέ. Απλώς είχε λουφάξει μετά τις δυο ήττες που υπέστη, μία με τη Συμφωνία των Πρεσπών (από τον Τσίπρα – και ήταν συντριπτική ήττα) και μία στην προηγούμενη γενική κινητοποίηση κατά των προσφύγων (από τον Μητσοτάκη – ορισμένοι τη θεωρούν ισοπαλία)

Τώρα είναι ανοιχτά δύο μέτωπα για την ακροδεξιά, που επιχειρεί ένα νέο γύρο: οι πρόσφυγες και οι μάσκες στα σχολεία.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

“Είμαι μόνος στο σπίτι” είπε ο Χρήστος. “Οι γυναίκες  πάνε στο χωριό, η πεθερά μου δεν είναι πολύ καλά. Πέρνα, να πιούμε καμιά μπύρα”

Καθόμαστε λοιπόν με δύο παγωμένες μαύρες στο μπαλκόνι.

“Που να σου τα λέω…”

Σήκωσα ελαφρά  το δεξί φρύδι και περίμενα. 

“Μόνος στο σπίτι, δεν ήξερα τι να κάνω  και είπα να τακτοποιήσω το πατάρι… Η γυναίκα μου με είχε φάει, το πατάρι και το πατάρι!”

“Συγκλονιστικό”, είπα. 

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά με το κάψιμο του αρχαιολογικού χώρου στις Μυκήνες. Ας πάει στο καλό…

Μπροστά μας έχουμε ένα δύσκολο φθινόπωρο κι έναν ίσως πιο δύσκολο χειμώνα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Αυτά τα λόγια μας εμπνέουν και για το σημερινό σχέδιο της επόμενης φοράς που θα είναι αλλιώς….» γράφει εμπνευσμένος ο Παύλος Πολάκης – και παραθέτει ένα μεγάλο απόσπασμα από το «Λόγο της Λαμίας»

Θεολογική, μη πολιτική σκέψη. Για να μη πω ασυναρτησία.

#polakis

https://facebook.com/permalink.php?story_fbid=2671473466429451&id=100007004708966

Ο τίτλος τα λέει όλα: η καλύβα ξεκινάει τη δεύτερη εποχή της. Η οποία δεν θα έχει μεγάλη σχέση με την πρώτη.

Θα έχει κυρίως πολιτικά σχόλια και όση λογοτεχνία μας απομένει… καιρού επιτρέποντος. Τα θέματα για τον Εμφύλιο (και τα ιστορικά, γενικά) στο άλλο μπλογκ.

Δε θέλω πολυκοσμία, αυτή τη φορά. Είμαι στο mood εκείνου του τύπου στο Λούκυ Λουκ (Γκοσινύ – Μορρίς) που είχε ένα μαγαζάκι στου διαόλου το πουθενά. Μόλις εμφανίζονταν πελάτες, το έπαιρνε και έφευγε δυτικά, ως τον ωκεανό.

(Όταν συναντήθηκε με τη μεγάλη θάλασσα, δεν ξέρω τι απόγινε)

Δεν έχω καμιά νοσταλγία για το παρελθόν. Της καλύβας ή οποιοδήποτε άλλο.

I don’t fuck much with the past, but I fuck plenty with the future! (Pattie Smith)

Εικόνες και ήχοι θα υπάρχουν. Γιατί όχι;

Στον Έβρο, ήμουν οδηγός. Πολύ δουλειά, αλλά επειδή ήταν στ’ αυτοκίνητα, δε με πείραζε. Μια μέρα ήρθε στο ΚΨΜ ένας ψηλός έφεδρος, υπεύθυνος στην αποθήκη πυρομαχικών. Χρειαζόταν μια μεταφορά, από μιαν άλλη αποθήκη. Έτσι γνωριστήκαμε. Η μεταφορά τελείωσε σε λίγα λεπτά, με ρώτησε αν γουστάρω να ρίξουμε καμιά σφαίρα.

«Έχω 140 σφαίρες πιστολιού περίσσευμα» είπε «Καλύτερα να τις μπουμπουνίσω, παρά τις εμφανίσω σε κάποια κατάσταση» Τον κοίταξα περίεργα, επειδή τα έλεγε αυτά γελαστός.

Πίσω από τον όρχο υπήρχε κάτι σαν άτυπο σκοπευτήριο. Είχα δει αξιωματικούς να πηγαίνουν και να ρίχνουν. Ο δόκιμος είχε ένα πιστόλι, υπηρεσιακό, έριξε έξι σφαίρες, οι μισές πήγαν στο κέντρο του ταλαιπωρημένου μεταλλικού στόχου.

«Σειρά σου» είπε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Όταν μπήκε στο αμάξι δεν είχε προορισμό.  Ήθελε  να φύγει  από το νοσοκομείο, αλλά δεν ήξερε που  θα πήγαινε.

Αναρωτήθηκε μόλις άφησε τη Βέροια δεξιά και άρχισε να ανηφορίζει.

Ως τότε, οδηγούσε μηχανικά. Δε σκεφτόταν κάτι  συγκεκριμένο. Μια μικρή φρασούλα ερχόταν, έφευγε και επέστρεφε, καμιά φορά την ψιθύριζε ή την έλεγε δυνατά.

“Αυτό είναι το τέλος…”

Μια  φορά, τη δοκίμασε με ερωτηματικό:

“Αυτό είναι το τέλος;”

Θύμωσε με τον εαυτό του:

“Μη γίνεσαι μαλάκας… Αυτό είναι το τέλος, είτε σου αρέσει είτε δεν σου αρέσει!” Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Κάπου 100 μέρες μετά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιβεβαιώνει τις προβλέψεις ότι θα είναι μια κακή κυβέρνηση, κάτι αναπόφευκτο, αφού η ανάδειξή της βασίστηκε στον κυνισμό και το ψέμα – βλ. Μακεδονία και Μάτι: ποτέ ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αντίθετα, τα μέσα που χρησιμοποιείς για να κερδίσεις είναι βέβαιο ότι θα χαρακτηρίζουν την περίοδο που διαθέτεις… μέχρι να χάσεις.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται στην αντιπολίτευση πολιτικά ζαλισμένος και (ξαφνιαστικά, για πολλούς) μικρός. Κι όμως, κι αυτό ήταν απολύτως προβλέψιμο από τη στιγμή που δεν τόλμησαν να δουν το αύριο μέσα από τη μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, αλλά επέλεξαν να το βλέπουν μέσα από το πρίσμα ενός μικρού (μονοψήφιας τάξης) κόμματος, το οποίο όχι μόνο έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες της πολιτικής του προσφοράς, αλλά είναι πλέον ΕΜΠΟΔΙΟ στις εξελίξεις – πρακτικά ο καλύτερος – σημαντικότερος σύμμαχος του Μητσοτάκη, μέσω της ετερογονίας των σκοπών.

Εκατό μέρες είναι αυτές, θα μου πείτε. Ναι, αλλά η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Από την άλλη, επειδή είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος, καλά να πάμε κι ας αργήσουμε! Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αργήσουμε πολύ, μέχρι να ξαναβρεθεί ο σωστός δρόμος, δηλαδή να κατανοήσει ο Τσίπρας και η ομάδα του ότι ο δρόμος δεν είναι αυτός που προσπαθούν να βαδίσουν, μέσα στα πουρνάρια και στα ξερολίθαρα.

Αν δεν το καταλάβουν, δε χάλασε ο κόσμος. Απλά θα μας πάρει (πολύ) περισσότερο χρόνο, μέχρι να διαμορφωθεί μια άλλη πειστική πρόταση εξουσίας.

Θα είναι κρίμα, αν γίνει έτσι, αλλά δεν υπάρχει άλλη διαδρομή: η πολιτική, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό.

Οι πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν αναμενόμενες. Πχ η επιχείρηση για το ξεπούλημα της ΔΕΗ, η ταύτιση με την Eldorado, η εξ’ εφόδου κατάληψη του κράτους, η ταύτιση με τους επενδυτές (αν υποθέσουμε ότι είναι όντως σοβαροί επενδυτές) στο Ελληνικό – ακόμα και η ανόητη πολιτική σε σχέση με τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Δυο πολιτικές όμως εξαγγέλθηκαν και ξάφνιασαν με την ωμότητά τους. Η μία ήταν η αλλαγή των κανόνων για τον αιγιαλό, η οποία ήταν τόσο εξώφθαλμα απαράδεκτη που αποσύρθηκε (προσωρινά) Ωστόσο η κοινή γνώμη πήρε το μήνυμα και είναι θέμα χρόνου η επαναφορά της πρότασης.

Την άλλη εξάγγειλε ο ίδιος ο Μητσοτάκης και αφορά τα αρχαία της Στάσης Βενιζέλου στο υπό κατασκευή μετρό της Θεσσαλονίκης. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

H κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε το πρώτο της δώρο προς τη μεσαία τάξη: αύξηση του κόστους ενέργειας (ΔΕΗ) 15% για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ελάχιστα λιγότερο για τα νοικοκυριά.

Ήταν απαραίτητο ή αναπόφευκτο;

Σαφέστατα όχι. Αρκεί το δημόσιο να τακτοποιούσε μέρος των χρεών του προς τη ΔΕΗ, από τα έτη 2007 -2011. Αυτό έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση πέρσι, για τα έτη 2011-2015.

Το έκαναν από ανοησία; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Στη συνεδρίαση της ΠΓ τέθηκε το θέμα των επιθέσεων στον Πάνο Σκουρλέτη και σε άλλα στελέχη, με την τελική εκτίμηση προς τα έξω να είναι ότι πρόκειται περί επίθεσης του συστήματος και της ΝΔ»
Υπάρχει και άλλη εκτίμηση, προς τα μέσα; 😛
H αλήθεια είναι ότι ο Σκουρλέτης εξέφρασε προ τον έξω κόσμο το σύνθημα «ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα!»
Είναι θέμα του ΣΥΡΙΖΑ αν επιλέξει να αυτοκτονήσει πολιτικά και να μη ξαναδεί κυβέρνηση.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Πρωί πρωί στο πρώην ΙΚΑ Τούμπας, για παραλαβή φαρμάκων,μαζί με δεκάδες ταλαιπωρημένους πολίτες (θα γίνουν πολλές εκατοντάδες, ως το τέλος της μέρας)

Τα «ειδικά» (δηλ. τα ακριβά) φάρμακα τα έδιναν τα φαρμακεία, ώσπου τα έκοψε ο ΓΑΠ, στις αρχές της μνημονιακής περιόδου. Καλώς, διότι στις τόσες χιλιάδες ευρώ που κόστιζε ένα φάρμακο, τα φαρμακεία πρόσθεταν 30% ως δικό τους κέρδος. Και η δαπάνη πήγαινε στον ουρανό.

Φυσικά τη λύση (που εφαρμόζεται αυτονόητα σε άλλες χώρες) τα φαρμακεία να μη χρεώνουν % αλλά κατά συσκευασία (πχ 30 – 40 ευρώ) δεν τη σκέφτηκε κανείς. Κι αν τη σκέφτηκε κάποιος, πήγε άπατη γιατί οι φαρμακοποιοί εκείνη την περίοδο είχαν σκαρφαλώσει στα κεραμίδια και η κυβέρνηση του ΓΑΠ ήταν περισσότερο θίασος σκιών, παρά κυβέρνηση. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το Costa Navarino είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία, μεταξύ Γιάλοβας και Ρωμανού.
Σε κάποιους μπορεί να αρέσει.
Γούστα είναι αυτά! Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ακόμα και οι ψηφοφόροι της ΝΔ έχουν αρχίσει να υποψιάζονται ότι στην επιλογή τους υπάρχουν πολλές μαύρες τρύπες.

Θα δικαιωθούν (μαύρη δικαίωση) σύντομα.

Αλλά, η απόλυτη μαύρη τρύπα της ΝΔ είναι η οικονομία. Όπου αρχίζει να ξεδιπλώνεται ένας τρομακτικός συνδυασμός ιδεοληψίας, κόμπλεξ και ανικανότητας.

Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη εξασφαλίσει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα από το 2020 θα ήταν 2,5% και όχι 3,5%.

Πως; με τον πλέον αναμφισβήτητο τρόπο: είχε ήδη στην άκρη τα 5+ κάτι δις ευρώ που καλύπτουν τη διαφορά.

Η ΝΔ, ωστόσο, ξέρει καλύτερα.

Αρνείται το ΔΕΔΟΜΕΝΟ 2,5% και επιμένει στο 3,5%, με τη λογική ότι έτσι θα πείσει τους εταίρους να μας μειώσουν το πρωτογενές πλεόνασμα, στο 2,5%.

Ο όρος μαύρη τρύπα ίσως δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα.

«Τι γίνεται όμως με αυτούς που προέρχονται από το δημοκρατικό Κέντρο; Τι γίνεται με τους σοσιαλδημοκράτες; Πόσο κοντά είναι οι απόψεις τους περί εξημέρωσης και εξανθρωπισμού του καπιταλισμού με τις απόψεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία επιμένει ότι ένας άλλος κόσμος -μη καπιταλιστικός- είναι εφικτός;»

Ρωτάει ο Τάσος Παπάς. Η απάντηση είναι απλή: δεν γίνεται τίποτα. Όλους αυτούς δεν τους ενδιαφέρει να προσχωρήσουν στις «απόψεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία επιμένει…» Γιατί αυτές οι απόψεις δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το πραγματικό σύγχρονο ελληνικό πολιτικό πρόβλημα, στο οποίο δεν πρόκειται (δε μπορεί) να απαντήσει ένας διευρυμένος / εξωραϊσμενος ΣΥΡΙΖΑ.

Ίσως οι φθινοπωρινές δροσιές και η αναπόφευκτη κατανόηση του νέου πολιτικού σκηνικού βοηθήσουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να δουν τα πράγματα περισσότερο ρεαλιστικά – όπως τα περιέγραψε τη βραδιά των εκλογών ο Αλέξης Τσίπρας: το ενδιαφέρον επικεντρώνεται αποκλειστικά στη μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη που πρέπει να δημιουργηθεί, όχι στην ανακαίνιση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ενδιαφέρει αποκλειστικά όσα στελέχη και μέλη του παρερμήνευσαν το 31,5% της 7ης Ιουλίου και κανέναν άλλον.

Παρεμπιπτόντως, η αντίληψη ότι «οι απόψεις τους περί εξημέρωσης και εξανθρωπισμού του καπιταλισμού» είναι μια βολική καρικατούρα που χρησιμοποιεί ο Παπάς, αλλά ουδεμία σχέση έχει με την πολύπλοκη και αντιφατική πραγματικότητα… ευτυχώς.

Το άρθρο του Τάσου Παπά: https://www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/205229_sosialismos-poios-kai-me-poioys

Καθώς ο Βλάσης άκουγε τα κατορθώματα των άλλων με την Καίτη, γούρλωνε τα μάτια του.

Μετά άρχισε να κάνει ερωτήσεις.

  • Καίτη, ε;

-Καίτη.

-Και που ακριβώς είναι;

  • Καλά ρε πόντιε, τι σε νοιάζει εσένα; Αφού εσύ έχεις γκόμενα!

Ο Βλάσης δεν κώλωσε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η ελληνικότητα ( = το να είσαι Έλληνας) δεν είναι στατική κατάσταση (από κληρονομιά). Είναι δυναμική, συνεχής, διεκδίκηση – και γίνεται εφ’ όσον ο ενδιαφερόμενος λαός (εμείς) το θέλει από τη μια και από την άλλη το μπορεί: είναι λαός ζωντανός και όχι ζαβλακωμένος!

Οι παππούδες μου, της στενής οικογένειάς μου, ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που έχτισαν το νεο-ελληνικό κράτος, με την ελληνική του ταυτότητα. Ωστόσο, νοιώθω ότι αυτή η πολύτιμη κληρονομιά μου δεν αξίζει πεντάρα τσακιστή, αν δεν μπορώ εγώ ο ίδιος να διεκδικήσω και να κερδίσω, ανά πάσα στιγμή, εξαρχής την ελληνικότητά μου. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η Φύση δεν κάνει λάθος, γιατί ΔΕΝ έχει ηθική, έχει Φυσική Επιλογή. Άρα ο αρχηγός που θα μπουρδουκλωθεί και θα τον φάνε οι λύκοι καλώς θα φαγωθεί, γιατί λόγω βλακείας δε μπορεί να προστατέψει το κοπάδι του (το οποίο χάρη στη θυσία του θα διασωθεί, στο μεγαλύτερο μέρος του – και θα αναζητήσει νέο αρχηγό)

Η Φύση μας λέει λοιπόν ότι δεν αρκεί να έχεις μεγάλα κέρατα (λεφτά) αλλά και να καταλαβαίνεις πούθε πάνε τα τέσσερα. Παράδειγμα πρόσφατο, ο μεγαλο-πολυ-εκατομυριούχος Μπάφετ, ο οποίος είπε στα ίσια στους πολιτικούς (και στους ψηφοφόρους): «κόφτε τις μαλακίες και φορολογείστε μας σωστά, δηλαδή πολύ περισσότερο!».

Αλλά, ένας Μπάφετ δε φέρνει την άνοιξη – ειδικά αν έχει να κάνει με κερασφόρα ζώα (πολιτικούς και ψηφοφόρους).

(14.9.2011. Από την καλύβα ψηλά στο βουνό)

Μπορώ όμως να πω αυτό που έχω παρατηρήσει, από το ’79 και εντεύθεν: ουδεμία ουσιαστική διαφορά υφίσταται μεταξύ αριστερής και δεξιάς γυναίκας. Ούτε καν επουσιώδης διαφορά.

Άσε που οι γυναίκες (ως πρακτικοί άνθρωποι) πολλές φορές γράφουν στα απαυτά τους την πολιτική, εν όψει της «σχέσης».

(Η πεθερά μου ΔΕΝ το έκανε: παραμένει σταθερή πολιτικά σε αυτό που επέλεξε το 1945 – παρόλο που ο άντρας της ήταν και παραμένει αλλού!)

Οι διαφορές προκύπτουν από την καταγωγή, την κοινωνική τάξη, το οικογενειακό περιβάλλον και την (εντελώς προσωπική) επιτάχυνση, που έχει η κάθε μία ξεχωριστά. Τριτευόντως – από την προσληφθείσα «κουλτούρα» σε στατιστικά μη σημαντικό επίπεδο.

Οι άντρες τώρα είναι… μία από τα ίδια, με κάποιες διαφορές (άνευ ουσίας) στα επιφαινόμενα. Η μόνη σημαντική διαφορά είναι ότι είμεθα περισσότερον αφελείς, γενικώς ειπείν.

(17.11.2007. Από την καλύβα ψηλά στο βουνό)

Ένα τραγούδι (μιλάμε α’ κατηγορίας) πρέπει να είναι μια ολοκληρωμένη θεατρική πράξη. Να έχει δυνατό θέμα. Να έχει πρωταγωνιστές (έστω έναν) οι οποίοι να εξελίσσουν σκέψη – δράση – συναισθήματα από στροφή σε στροφή (δύσκολο, ε;) Να είναι γραμμένο με τη μεγαλύτερη δυνατή εκφραστική λιτότητα. Να έχει όμως και μια φράση – φλασιά που να καρφώνεται σαν πρόκα στο μυαλό και την ψυχή του ακροατή. Να περιέχει (αφανώς, έστω) στοιχεία του προσωπικού υπαρξιακού / ερωτικού αδιεξόδου.

Με λίγα λόγια, να φέρνει στην επιφάνεια πλούσιο μετάλλευμα, έτσι που να σκλαβώνει μονομιάς αυτόν που το ακούει με τη σαγήνη του.

Ελάχιστοι ρεμπέτες και λαϊκοί στιχουργοί το έχουν πετύχει αυτό – και από λίγες φορές ο καθένας. Από τους «έντεχνους» ο Νίκος Γκάτσος, αλλά και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Έκτοτε, πραγματικά μεγάλα τραγούδια έχει γράψει ο Άλκης Αλκαίος – και καναδυό άλλοι, περιστασιακά.

Ακούμε αυτό το πρωτογενές θαύμα του στίχου από αρκετούς – αλλά κάπως ξεθυμασμένο πια. Όχι γιατί οι στίχοι δεν είναι ωραίοι, αλλά γιατί φαίνονται πως είναι φτιαχτοί – δεν ξεπηδάνε χωρίς επιφυλάξεις από την απελπισία και το όριο της ανθρώπινης αντοχής, αλλά επικαλούνται την απελπισία και το όριο, που δεν είναι καθόλου το ίδιο.

Όλα αυτά ισχύουν αν έχουμε ως σημεία αναφοράς τα 300 με 400 πραγματικά αριστουργηματικά λαϊκά τραγούδια – πραγματικούς καθρέφτες της ψυχής.

Αν τα κριτήριά μας είναι λιγότερο φιλόδοξα, τα πράγματα διαφοροποιούνται άρδην…

(8.11.2005. Από τα μυστικά του Κόλπου)

Στην πραγματικότητα το ερώτημα έχει αντιφατικές απαντήσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι ένα αριστερό κόμμα. Ως κυβέρνηση προώθησε διάφορα θέματα, ιδιαίτερα στο θέμα των ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων. Ήταν ταυτόχρονα αριστερός και προοδευτικός.

Ήταν όμως έτσι σε όλα;

Ας πάρουμε το θέμα των εξορύξεων για τους υδρογονάνθρακες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ελληνική κυβέρνηση συναίνεσε να μετατραπεί η Ανατολική Μεσόγειος σε μια τεράστια χαβούζα, όπου εταιρείες και κράτη θα αντλούν κέρδη, με μεγάλους περιβαλλοντικούς κινδύνους. Αυτό ενδεχομένως είναι αριστερό. Είναι όμως ταυτόχρονα και προοδευτικό; Οι εξορύξεις για πετρέλαιο στην Ήπειρο, με τη μοναδική φύση, είναι ίσως αριστερή πολιτική. Είναι όμως και προοδευτική πολιτική; Μήπως εδώ πραγματική προοδευτική πολιτική είναι εκείνη που λέει όχι στις εξορύξεις, ναι στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το Βραβείο της Χρυσής Κοτσάνας πηγαίνει αυτοδίκαια στον Βρούτση για την απόφαση περί ΑΜΚΑ των μεταναστών.

Αργυρή Κοτσάνα λαμβάνει ο Μητσοτάκης (μαζί με τον Κουμουτσάκο) για την «αναγνώριση» του Γκουαϊδό.

Το χάλκινο στην κυρία Δόμνα Μιχαηλίδου για το εκπληκτικό μείγμα άγνοιας + θράσους που μας παρουσίασε, εμφανίζοντας ως ψυχολογική νόσο την αντιχουντική στάση.

Εύφημη Μνεία σε δύο ακόμα κυρίες. Την Υπουργό Παιδείας, που θα φροντίσει να υπάρχουν βιβλία το Σεπτέμβριο (ενώ έχουν ήδη μοιραστεί στα σχολεία). Και την κυρία Γιαννάκου, η οποία διαμαρτυρήθηκε επειδή γινόταν κοινωνική πολιτική σε όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν τη ΔΕΗ και όχι στην ίδια, που πλήρωνε για τα πολλά άδεια της διαμερίσματα ένα τρομερό ποσόν.

*

Θερμά συγχαρητήρια στους νικητές!

Οι υπόλοιποι μην απογοητεύεστε, θα έχετε πολλές ευκαιρίες να δείξετε την αξία σας!

Kατηγορίες

Αρχείο

Enter your email address to subscribe to this blog and receive notifications of new posts by email.

Προστεθείτε στους 528 εγγεγραμμένους.
Follow Η καλύβα ψηλά στο βουνό on WordPress.com

Blog Stats

  • 9.585.415 hits