Πόσα ψηφιακά κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας «χωράνε»; Μύθοι και πραγματικότητα

Γράφει ο παπούλης

Με αφορμή μια παραίνεση του Πάνου, στο νήμα το σχετικό με το νόμο για τα κανάλια μου παρέχεται η ευκαιρία να ξεκαθαρίσω μερικά απλά πράγματα για όσους χαριεντίζονται με τον «ισχυρισμό» ότι η νέα ψηφιακή εποχή επιτρέπει ν αριθμό καναλιών.

Στο κύκλωμα υπάρχουν δύο βασικοί παίκτες. Οι πάροχοι περιεχομένου και οι πάροχοι πολυπλεξίας και αναμετάδοσης. Με τον όρο πολυπλεξία εννοούμε τη δυνατότητα που παρέχει η ψηφιακή τεχνολογία να μετατρέπεται το αναλογικό σήμα σε ψηφιακό και συγχρόνως μέσω μιας φυσικής συχνότητας (από αυτές που υπάρχουν στο φάσμα των UHF) να πολυπλέκονται τα ψηφιακά σήματα πολλών καναλιών και να αναμεταδίδονται ως ψηφιακό μπουκέτο μέσω της φυσικής συχνότητας. Έτσι ο καταναλωτής/θεατής με το δέκτη του λαμβάνει το ψηφιακό πολυπλεγμένο σήμα και το αποπλέκει στα εμπεριεχόμενα κανάλια προγράμματος. Η σύγχρονη τεχνολογία mpeg4-h264 επιτρέπει θεωρητικά την πολύπλεξη τεσσάρων προγραμμάτων ημι-υψηλής ευκρίνειας 720p. Δηλαδή σήμα ποιότητας καλύτερης του DVD αλλά όχι του πραγματικού στάνταρ υψηλής ευκρίνειας 1080p. Στη δεύτερη περίπτωση η δυνατότητα πολυπλεξίας και ταυτόχρονης εκπομπής περιορίζεται σημαντικά. Τα στάνταρ της ΕΕ απαιτούν κατ’ελάχιστο ποιότητα 720p που όμως σύντομα θα αλλάξει σε 1080p.

Μύθοι 2015

Γράφει ο Άγγελος Τρωιάνος

Σήμερα λοιπόν, την επαύριο των #ekloges2015_round2 και με την δεδηλωμένη ορκισμένη, ας προσπαθήσουμε να επαναπροσδιορίσουμε κάποιους αστικούς μύθους της εποχής μας.

Το ποιους αφορά το πρώτο πληθυντικό, ας το απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του.

Αν δεν σας αφορά, τότε εμεις είμαστε οι Άλλοι.

• ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ και ΕΛΠΙΔΑ

Το ΣΥ. φαγώθηκε στην υγειά των +50 εδρών, πριν από καιρό.

Το ΡΙΖ. απομακρύνθηκε τα χαράματα της 6ης Ιουλίου μαζί με τον Βαρουφάκη.

Το Α. έφυγε μαζί με τους ΛαφαΖωίτσες και από την Κυριακή το βράδυ στα εξ ων συνετέθη η καλύτερα, στα εξω(κοινοβουλευτισμού) προσετέθη….

Ακόμα κι η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά έχει διαλυθεί. Το κενό στο αριστερό πλάι στον Τσίπρα στην συνάντηση του με τους Νέους στο Μοναστηράκι, κάλυπτε η πάλαι ποτέ ΠΑΣΠάρα! Οι σημερινοί 30ρηδες, που μεγάλωσαν με την μεταθανάτια μυθοποίηση του Αντρέα του οποίου αν ακούσανε για την κηδεία, ήτανε παλιά, πήγαιναν στο δημοτικό.

Η εκλογική διαθήκη ενός παθολογικά αισιόδοξου

Του Κώστα Λουκέρη, ψηφοφόρου

Ας μη γελιόμαστε πια. Ζούμε τεκτονικές αλλαγές σε παγμόσμιο επίπεδο. Η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα απελευθέρωσε δυνάμεις που οδήγησαν όχι στο τέλος της ιστορίας μα στην απαρχή μιας νέας δραματικής φάσης της. Η Κλιματική Αλλαγή, οι ενεργειακοί πόλεμοι, οι παραδοσιακοί πόλεμοι με ωμότητα και βία που χαμε καιρό να ζήσουμε, η κυριαρχία της «λιτότητας» ως νέου φαρμάκου των ανισορροπιών σε τοπικό, περιφερειακό και εν τέλει στο διεθνές χρημοτοπιστωτικό επίπεδο, η κατοχή πυρηνικών όπλων και όπλων μαζικής καταστροφής από χώρες με ηγέτες διεθνείς προσωπικότητες του παρανοϊκού τύπου που κυβερνά τη Βόρειο Κορέα ή του Πακιστάν που πολεμά ανεπιτυχώς  τους… Ταλιμπάν, όλα τούτα κι άλλα που δε θέλω να σκέφτομαι συνθέτουν το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο διαβιούμε. Στις παραπάνω μάχες ηττημένοι από χέρι είναι οι πάμφτωχοι, οι φτωχοί και η «μεσαία τάξη», όπως κι ορίζεται αυτή σε κάθε περιφέρεια ή χώρα της οικουμένης. Νικητές, για όσο επιβιώσουμε στον πλανήτη που ζούμε, είναι αυτοί που θεωρούν χρήσιμο να συγκεντρώνουν στα χέρια τους ασύλληπτα ποσά και πλούτη, λες και θα τα πάρουν μαζί τους, που λέμε, ιδιαίτερα συνυπολογίζοντας ότι τους ανήκουν μελλοντικά πλούτη, τα οποία έχουν δανείσει ελπίζοντας πως θα υπάρξουν .

Εκλογικός οδικός χάρτης για αναποφάσιστους και αποφασισμένους

Θάνος Γιαννούδης – μέλος του Δικτύου Ριζοσπαστικής Οικολογίας (ΔΡΟ)

Μια προσωπική τοποθέτηση ενός αναποφάσιστου για τις πολιτικές δυνάμεις ενόψει των εκλογών (θα χαρώ για σχολιασμό, διαφωνίες, αντιπροτάσεις):

ΣΥΡΙΖΑ: Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως μεταλλάχθηκε πλήρως, όχι μόνο εξαιτίας της στροφής 180 μοιρών στην πολιτική του, αλλά κυρίως με την υιοθέτηση εκείνων των αντιδημοκρατικών χαρακτηριστικών των αστικών κομμάτων που κατακεραύνωνε (κατεπείγουσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αδιαφορία για τα κομματικά όργανα κι ενός ανδρός αρχή στο εσωτερικό). Ουσιαστικά το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ όπως τό ξέραμε δεν υπάρχει πια κι αναρωτιέμαι με τι καρδιά θα ξανατρέξουν για τις εκλογές όσοι πίστεψαν σ’ αυτό το σχήμα και ξέρουν καλά πως τα διλήμματα »παλιό» και »νέο» μόνο ψευδεπίγραφα είναι, αφού επί της ουσίας το πρόγραμμά του θα είναι το ίδιο με των αντιπάλων του λόγω των δεσμεύσεων που έχει υπογράψει. Ένα κόμμα που εκφυλίστηκε πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμενε κι ο πιο φανατικός του εχθρός. Για τη σχέση ΣΥΡΙΖΑ-Οικολογίας θα γράψω λίγο παρακάτω.

Στα σύνορα με τους πρόσφυγες

(Το βρήκα στο φ/μπ – ενός φίλου που δεν θέλει να γράψω τ’ όνομά του. Σημασία έχει να κάνουμε όλοι το κατά δύναμιν για τα απαραίτητα εφόδια – κυρίως τρόφιμα και ρουχισμό. Υπάρχουν εθελοντικές πρωτοβουλίες και χρειάζονται ενίσχυση!) 

Σήμερα ανεβήκαμε ως εθελοντες με τον κοινωνικό χώρο Οικοπολις (εγώ πρώτη φορά, τα παιδιά έχουν σταθερή παρουσία) στον καταυλισμο των προσφύγων στα σύνορα. Όταν δώσαμε στα παιδιά χαρτί και μαρκαδόρους να τι μας περιμένε. Πλοία που βουλιαζουν όπως αυτό της εικόνας, τανκς που πετούν οβίδες και γκρεμιζουν σπίτια… η καθημερινότητα τους δηλαδή. Ποσο τρομακτικος αλήθεια ένας κόσμος που τα παιδιά του μεγαλώνουν με την αστάθεια για κανονικότητα, με πέντε στρατους να αλληλοσφαζονται και με την δυτική επέμβαση να θεωρείται πια υπαρκτή πιθανότητα για να δέσει το γλυκό. Όσο φαγητό κι αν δώσεις, όσο κι αν καθαρίσεις τον απέραντο σκουπιδότοπο όπου κοιμούνται βρέφη, όσες τιτανιες προσπαθείς κι αν καταβάλλουν οι εθελοντικες οργανώσεις, δεν είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό-αναγκαία σε κάθε περιπτωση. Μωρά με ηλιαση, ένα εξαχρονο κορίτσι που πήρε στην πλάτη του το δίχρονο αδερφακι του που δεν είχε παπούτσια και καίγονταν τα ποδαράκια του (εννοείται τη βοηθήσαμε στο δευτερολεπτο, αλλά θα βρίσκεται πάντα κάποιος εκεί; ), ένα εθνος ξεκληρισμενο και οι ανθρωπιστικες αξιες πήγαν γι ακόμα μια φορά περίπατο. Και ο χειμώνας να καραδοκει… Να βλέπατε πόση χαρά κάνανε τα μικρουλια για κάτι παμπάλαια παιχνίδια μισοκατεστραμμενα, να βλέπατε τη Σοφι που χάρισε τη δική της λουτρινη γάτα ξεκολλωντας την απ την τσάντα της για να μην μείνει κανένα κορίτσι χωρίς παιχνίδι, να νιωθατε εκείνο το φιλί που μου δώσε ένα παιδί όταν φεύγαμε αποχαιρετωντας μας καταχαμογελωντας και με διελυσε. Ένα κορίτσι ζωγράφισε το ουράνιο τόξο. Όσο κι αν φαίνεται τετριμμένο κι ευχολόγιο, ας σηματοδοτησει μια καλύτερη μοίρα. Άλλα αρκετά με τα δακρυβρεχτα! Μαζεψτε ρούχα, τρόφιμα, παιχνίδια και ανεβείτε. Να μην υπάρξει ούτε στιγμή χωρίς ανθρώπους στο πλευρό των μεταναστών! Άλλα ξέχασα… Εδώ έχουμε σοβαρή δουλειά να μαλώνουμε ποιος είναι πιο αριστερός από τον άλλο. Πού χρόνος για τέτοια ευτελή;

Οι ψεύτικες ελπίδες του Γιάννη Μαρκόπουλου

Γράφει ο Θάνος Γιαννούδης, Φιλόλογος

   Δεν πιστεύω σχεδόν καθόλου στις δισκοκριτικές, ιδιαίτερα στη σημερινή πραγματικότητα. »Η δισκογραφία δυστυχώς έχει πεθάνει» είχε δηλώσει ο αείμνηστος Βασίλης Δημητρίου σε έναν νέο που τού είχε στείλει στίχους, εξηγώντας του γιατί η συνεργασία τους ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί υπό τις παρούσες συνθήκες. Η ελληνική έντεχνη μουσική έχει πεθάνει θα προσέθετα επίσης. Πέθανε αργά και βασανιστικά, με τα πρώτα χτυπήματα της »γυφτιάς» και της παλινόρθωσης του ρεμπέτικου στα τέλη του 70 να δίνουν τη θέση τους στα πολύ πιο συντεταγμένα κύματα της δυτικοποίησης, του ατομικού δρόμου, της μαζικής σκυλοκουλτούρας και της καταβαράθρωσης της κάθε λογής συλλογικής συνεκτικής αφήγησης στα χρόνια που ακολούθησαν, για να έρθει έπειτα ο μετα-μοντερνισμός ως το καταφύγιο των λυκοφιλιών των συνασπισμένων μετριοτήτων για να αποτελειώσει ό,τι απέμεινε. Τη σημερινή (τι σημερινή; Μετρά δεκαετίες πια…) κατάσταση περιγράφει και ο -πάντα διεισδυτικός- Ηλίας Ανδριόπουλος στον »Πρώτο Ύμνο» του που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ήμουν πολύ κοντά τότε στο να γράψω κάτι ανάλογο μ’ αυτό το κείμενο, όμως ο νέος δίσκος του Γιάννη Μαρκόπουλου (»Εντεύθεν», 2015) αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Κι αυτό γιατί, ενώ πρόκειται για την καλύτερη δουλειά του συνθέτη την τελευταία εικοσαετία πιάνοντας το νήμα από την αριστουργηματική -και λησμονημένη- »Ανα-γέννηση», είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα περάσει εντελώς μα εντελώς απαρατήρητος.

«Αριστεία», Ελίτ και Υποκρισία

του Κώστα Λουκέρη*
Κάθε εκπαιδευτικό σύστημα στα σύγχρονα έθνη-κράτη δεν μπορεί παρά να ΜΗΝ περιέχει προβλέψεις για την ανατροπή της οποιασδήποτε καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, η οποία το ιδρύει, το χρηματοδοτεί και το ελέγχει. Καμιά κυρίαρχη ομάδα ή καθεστώς δεν προέβλεψε την αυτοακύρωσή του και μάλιστα οργανωμένα και θεσμικά. Συνηθέστερο είναι να βλέπουμε κυρίαρχες ομάδες, τάξεις, συνασπισμούς τάξεων, κόμματα να αγωνίζονται μέχρις εσχάτων για την οργάνωση και εξασφάλιση της αέναης κυριαρχίας τους κι αυτό περιλαμβάνει και το εκπαιδευτικό σύστημα.
Πολλές φορές η «κυριαρχία» γίνεται μέσω αυτών που αποκαλούμε ελίτ, ενός μικρού τμήματος του πληθυσμού που ξεχωρίζει, ενός τμήματος που εκπαιδεύεται εξειδικευμένα για να στελεχώσει τους πιο νευραλγικούς τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Τα έθνη-κράτη προσφέρουν πάμπολλα παραδείγματα γέννησης και αναπαραγωγής τέτοιων ελίτ, είτε αυτές αφορούν την αναπαραγωγή της οικονομικής κυριαρχίας και των οικονομικά κυρίαρχων μέσω των Πανεπιστημίων της Ivy League στις Η.Π.Α., είτε αφορούν τους αξιωματούχους της Ε.Ν.Α., οι οποίοι συνήθως στελεχώνουν και το Προεδρικό Μέγαρο στη Γαλλία, είτε τις περιβόητες σοβιετικές κομματικές σχολές.

»Όταν πεθάνω θα ‘χεις νιώσει» – Το Σαββατοκύριακο στο στιχουργικό έργο του Κώστα Τριπολίτη

 (γράφει ο Θάνος Γιαννούδης, Φιλόλογος)

​

    Με το άρθρο αυτό που φιλοξενεί η -πάντα καταδεκτική- »Καλύβα» του Πάνου φιλοδοξώ να εγκαινιάσω μια σειρά τοποθετήσεων συγκριτικής μελέτης κι εξέτασης τραγουδιών με βάση μια κοινή μήτρα ή προβληματική. Έχω στο νου μου αρκετές τέτοιες »συγκρίσεις» και πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να τεθούν στο δημόσιο διάλογο στο πιο δημοκρατικό μέσο απ’ όλα, ώστε να ακουστούν και τυχόν αντίθετες απόψεις. Η προηγούμενη παρέμβασή μου σχετικά με τη Σώτια Τσώτου προκάλεσε ορισμένες αντιδράσεις κυρίως ως προς την κριτική μου στο στιχουργικό έργο της Λίνας Νικολακοπούλου που ουδέποτε θεώρησα ιδιαιτέρως δυνατή στιχουργική φωνή. Μέσα στους μεσοπρόθεσμους, οπότε, στόχους μου θα είναι κι ένα σχετικό άρθρο όπου θα εξηγώ τους πυρήνες των αντιρρήσεών μου. Στο θέμα μας τώρα:

    Με αφορμή την περσινή επανεκτέλεση του »Επιβάτη» των Μίκη Θεοδωράκη και Κώστα Τριπολίτη από τη Φωτεινή Δάρρα (φέτος ετοιμάζεται και το »Ραντάρ») και τις ποικίλες αντιδράσεις και διχογνωμίες που προέκυψαν ως προς την επαφή ή μη της ερμηνεύτριας με το λόγο του στιχουργού, ήρθαν ξανά στο προσκήνιο και οι »Κυριακές» του Τριπολίτη που πρωτακούσαμε το 1981 (για την ακρίβεια πρωτακούσατε οι μεγαλύτεροι, εγώ δεν ζούσα ακόμη) από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά στις δυο σχεδόν ταυτόχρονες εκδόσεις του δίσκου με διαφορετική ενορχήστρωση στην καθεμιά. Το γεγονός αυτό συνέπεσε και με την έκδοση επιλεγμένων στίχων του Κώστα Τριπολίτη με το ευρηματικό όνομα »Τίτλος;» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Σε μια βιβλιοκριτική που προορίζω για το ανατρεπτικό περιοδικό »Νέο Πλανόδιον» αναφέρομαι εκτός των άλλων πολύ επιγραμματικά και στη λειτουργία του Σαββατοκύριακου στο στιχουργικό του έργο. Με το παρόν άρθρο επιδιώκω να επεκταθώ επί του θέματος, συγκρίνοντας τις προαναφερθείσες »Κυριακές» με τα »Σάββατα» από το δίσκο »Χωρίς Ταυτότητα» του Γιώργου Χατζηνάσιου που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα, τραγούδι που δεν ανθολογήθηκε από τον Τριπολίτη στη συγκεντρωτική του έκδοση, όπως και κανένα πριν το 1981 στιχουργικό έργο του.

Αποανάπτυξη, Οικολογισμός και Αριστερά

Stavros Agoglossakis

Τον περασμένο Ιούλιο δημοσιεύτηκε στην Ισπανία το μανιφέστο της Ύστατης Έκκλησης , με τις υπογραφές των κυριότερων εκπροσώπων και ηγετών των κοινωνικών κινημάτων και των κομμάτων της Αριστεράς και της Οικολογίας της χώρας εκείνης: Πάμπλο Ιγλέσιας και Τερέσα Ροδρίγκεθ από το Podemos, Κάγιο Λάρα και Αλμπέρτο Γκαρθόν της Ενωμένης Αριστεράς, ο ΓΓ Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Χοσέ Λουίς Θεντέγια (κόμματα που αυτή την στιγμή εκπροσωπούν περίπου το 30% στην πρόθεση ψήφου) και πολλοί άλλοι.
Το μανιφέστο υιοθετεί στο ακέραιο τις θέσεις του κινήματος για την Αποανάπτυξη όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια και σηματοδοτεί την προσχώρηση της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων της Ισπανίας στα προτάγματά της.

Διήγημα

Alombar42

Μια φορά κι έναν καιρό, όπως λέμε στα παραμύθια, ήταν μια παράξενη, φανταστική χώρα.
Οι πόλεις της είχαν ασυνήθιστα ονόματα, επειδή δεν υπήρχαν άνθρωποι εκεί.
Για να δούμε όμως στο χάρτη.

Πρώτη πρώτη είναι η Μολυβούπολη.
Μια μεγάλη πόλη στην οποία ζούσαν μολύβια, πολλά μολύβια.
Μολύβια μικρά και μεγάλα, μαύρα και χρωματιστά, στρογγυλά και πολύγωνα, απλά και πλουμιστά.
Μερικά είχαν και γόμες στο κεφάλι, αλλά τα πιο πολλά ήταν ξεσκούφωτα.
Μια πόλη γεμάτη μολύβια!

Ο λαός ως »αφέντης» και ως »Πιλάτος» – η λαϊκότητα ως πρόταγμα στο στιχουργικό έργο της Σώτιας Τσώτου

του Θάνου Γιαννούδη*

 

        Στις 10 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται τρία χρόνια από το θάνατο της Σώτιας Τσώτου, της δυνατότερης και ουσιαστικότερης κατά την άποψή μου γυναικείας στιχουργικής φωνής στην ιστορία του έντεχνου-λαϊκού τραγουδιού. Τόσο, όμως, η απώλειά της όσο κι εν γένει το στιχουργικό της έργο φαίνεται να έχουν τοποθετηθεί από κάποιους στο περιθώριο, θεωρούμενα ως απομεινάρια μας άλλης εποχής, με την ίδια τη Σώτια Τσώτου να »στριμώχνεται» στον κανόνα ανάμεσα στην εποχή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου κι εκείνην της Λίνας Νικολακοπούλου κι εντέλει να εξοβελίζεται (γιατί, ως γνωστόν, τρεις γυναίκες είναι πάρα πολλές, αφού οι γυναίκες είναι καλές για κάποιους μόνον όταν μπαίνουν ως γαρνιτούρα κι ως συμπλήρωμα για τα μάτια του κόσμου στο σχήμα που έχουν προκατασκευάσει). Κι αν τώρα στην περίπτωση της πρώτης έχουμε να κάνουμε με καταβολές του ρεμπέτικου και με έναν λόγο πρωτογενή κι ανόθευτο -κι ελαφρώς ακατέργαστο- και στην περίπτωση της δεύτερης με μια υποκειμενική θέαση του όλου, επενδυμένη με γενικόλογες διατυπώσεις και τεμαχισμό της ουσίας, τι μένει για την Σώτια Τσώτου που τοποθετείται στο μεταίχμιο δύο κόσμων; Βασικά, μένουν στα σίγουρα τόσα μα τόσα υπέροχα τραγούδια, μελοποιημένα κυρίως από το Δώρο Γεωργιάδη και τον Κώστα Χατζή (αν κι ο γράφων αγαπά ιδιαίτερα και τις συνεργασίες της με Χατζηνάσιο, Κουγιουμτζή και Καλδάρα).

Η «Αλβανία» ως πράξη αντίστασης κατά της δικτατορίας

»…να ‘ναι οι λαοί αδελφωμένοι, Μαύροι-Λευκοί ένας λαός»

.

 .

– Η Αλβανία ως πράξη αντίστασης κατά της δικτατορίας

 .

– του Θάνου Γιαννούδη*

.

      Οι σχολικές γιορτές σχεδόν πάντα θεωρούνται αγγαρεία, ευκαιρία για τα »φυτά» να δείξουν την τυφλή υπακοή τους στην καθηγητική αυθεντία και την κυρίαρχη αφήγηση, για τους »καλλίφωνους» και τις »καλλίφωνες» να εντυπωσιάσουν  με τις κορώνες τους τον μικρόκοσμο της τάξης τους και για τους υπόλοιπους απλά χαμένα λεπτά της ώρας από μια μέρα χωρίς μαθήματα. Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω είναι κανένας απολύτως να μην μπαίνει στη διαδικασία να εξερευνήσει τι απαγγέλλει, τι τραγουδά και τι ακούει αντίστοιχα. Κι έτσι, με την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, η μαθητιώσα νεολαία αποχωρεί, έχοντας και πάλι εγγυηθεί την απρόσκοπτη και ομαλότατη συνέχιση του υπάρχοντος συστήματος. Κι αυτό είναι εξαιρετικά θλιβερό, καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις το ίδιο το καθεστώς μάς εφοδιάζει -άθελά του- με τα όπλα εκείνα που θα κινητοποιήσουν μια σειρά από αλυσιδωτές διαδικασίες για την ανατροπή του κι εμείς δεν είμαστε σε θέση να τις αξιολογήσουμε και να τις εκμεταλλευτούμε. Κάτι, τέτοιο, λοιπόν, θα υποστηρίξω πως συμβαίνει και στην περίπτωσή μας.

Αυτή είναι η Κόλαση και την ζούμε

(Το έφερε το μέηλ)

Φίλε Πάνο,

Υπάρχουνε πολλοί τρόποι να μετρήσεις το βάθος της κρίσης. Το γίγνεσθαι της Τέχνης είναι ένας απ ́αυτούς. Ζούμε στην χώρα που γυρίζει ταινίες ο Παπακαλιάτης κι Σμαραγδής, ναι! Βρίσκουν χρηματοδότες για υψηλού κόστους υπερπαραγωγές αυτοί, όταν δεν μπορεί να βρεί φράγκο ο Τσιώλης κι ο Παναγιωτόπουλος. Ο Τορνές έπαιρνε την μηχανή στην πλάτη κι ο Νικολαϊδης έκανε ταινίες με την παρέα του> αυτοί είμαστε. Λίγο καλύτεροι απ ́τους Ιταλούς που έκλεισαν τις δημόσιες υπηρεσίες για τον γάμο του… Κλούνεϊ!! Σκέφτομαι πως κατάντησαν οι φυσικοί κληρονόμοι του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού! Οι απόπατοι της Ευρώπης, η χλεύη της οικουμένης. Πόσο μπορεί να σε «ταϊζει» το Παρελθόν; Τα είπε ωραία ο Σορεντίνο στην «Απόλυτη Ομορφιά»..

Αξιολόγηση και δήθεν αξιολόγηση

Του  nikiplos

(από σχόλιό του στην καλύβα)

Στο ζήτημα της αξιολόγησης των υπαλλήλων οποιασδήποτε εταιρείας, κάποια ήκιστα σχόλια για να μην μένουμε με τις εντυπώσεις.

1. Άλλο η αξιολόγηση ενός υπαλλήλου μιας εταιρείας, άλλο η αξιολόγηση της θέσης, δηλαδή κάτι που αφορά την ίδια καθεαυτή η αναδιάρθρωση της εταιρείας. Η θέση κλητήρα ή νυχτοφύλακα δεν θέλει τίποτε άλλο από απόφοιτο γυμνασίου.

2. Η αξιολόγηση των δομών, δηλαδή μιας Υπηρεσίας πρέπει να γίνει με κριτήρια σύγχρονα, τα οποία θα πηγαίνουν προς κάποια κατεύθυνση την ίδια την Υπηρεσία… Δηλαδή αν μια Υπηρεσία τα επόμενα 5-10 χρόνια πρέπει να έχει νέο οργανόγραμμα που θα ικανοποιεί τις τοτινές απαιτήσεις… πχ η ηλεκτρονική διαχείριση εγγράφων καταργεί μοιραία θέσεις που δεν έχουν γνώσεις χρήσης Η/Υ. Μπορεί όμως οι παλαιές δακτυλογράφοι να αποκτήσουν δεξιότητες ώστε να καλύπτουν τις θέσεις. Εκείνο που είναι σημαντικό είναι οι θέσεις να είναι καλά περιγεγραμμένες, πχ επίπεδο εκπαίδευσης, δεξιοτήτων Η/Υ κοκ

Το πάθημα του Παναή

Του Παναγιώτη Ζέρβα

Την ιστορία που θα διηγηθώ μου την εξιστόρησε ο πατέρας μου και έλαβε χώρα στα 1950 στο χωριό Χαρακοπιό της Μεσσηνίας .

Εκείνα τα δύσκολα χρόνια η Ελλάδα μόλις είχε βγεί από έναν καταστρεπτικό παγκόσμιο και από έναν ακόμη πιο ολέθριο εμφύλιο. Οι άνθρωποι ήσαν ακόμη απλοί και φοβισμένοι και οι υποδομές στην επαρχία ανύπαρκτες .

Μητροπολίτης Μεσσηνίας τότε, ήταν ο αείμνηστος Χρυσόστομος Δασκαλάκης, ένας χαρισματικός και επιβλητικός στο παρουσιαστικό Δεσπότης, σωστός Παπαφλέσσας !

Σχετικά με την ανεξαρτησία της Καταλονίας

Του Γιώργου Κωνσταντίνου

Οι λόγοι είναι διάφοροι, αλλά σήμερα θα αναφερθώ σε έναν, χωρίς να τον εξαντλήσω:
Είναι ζήτημα δημοκρατίας: η Ισπανία εξακολουθεί να έχει αρχηγό του κράτους έναν βασιλιά που διορίστηκε από τον δικτάτορα Φράνκο με την υπόσχεση να σεβαστεί τα φασιστικά ιδεώδη (http://www.youtube.com/watch?v=qIeaPSqpvrQ μετά το 3.10). Μπορεί η δημοκρατία να έχει εγκατασταθεί θεωρητικά στη χώρα από το 75 αλλά ακόμη και σήμερα κανένα από τα εγκλήματα του φασισμού δεν έχει δικαστεί.

Αιχμάλωτοι ενός ανεκπλήρωτου Μάη

.

Γράφει ο Θάνος Γιαννούδης

.

(Γ. Κακουλίδη: »Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη» – Αλκ. Αλκαίου: »Αγύριστο κεφάλι»)

.

»Μίρκο Κράλη, τι ζητάς;

εδώ δεν είναι παίξε γέλασε:

εδώ είναι Μπαλκάνια» – Ν. Εγγονόπουλος

.

Είναι ποτέ δυνατόν η »ύψιστη επιλογή ελευθερίας» να οδηγεί συνειρμικά σε σκέψεις περί αιχμαλωσίας; Κι όμως, το άρθρο αυτό αφορμάται από την προεκλογική περίοδο των Ευρωεκλογών του Μαΐου 2014, 100 χρόνια μετά τον Μεγάλο Πόλεμο που συνετάραξε την Ευρώπη, και ειδικότερα σε μια περίοδο που οι ισχυρές διαλυτικές και φυγόκεντρες τάσεις εντός του ευρωπαϊκού οικοδομήματος εμφανίζονται πιο έντονες από ποτέ. Στο πλαίσιο αυτό, έχει περάσει στην άκρη η πολιτική συνταξιοδότηση του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, του »χρυσού παιδιού» ενός άλλου Μάη, αυτού του 1968, όταν και η φλόγα κι ο παλμός της εξέγερσης συνετέραξαν τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ο »κόκκινος Ντάνι» επέλεξε να σταματήσει εδώ τον πολιτικό του βίο, σχεδόν μισό αιώνα μετά την βίαιη εισβολή του με την ορμή της νιότης και της διεκδίκησης στο πολιτικό γίγνεσθαι. Κι αν η πολιτική πορεία του Κον Μπεντίτ άμβλυνε με τα χρόνια τις οξείες της γωνίες κι αποδέχθηκε πιο ήπιους δρόμους αλλαγής των συσχετισμών (σε βαθμό που οι επικριτές του έκαναν λόγο ακόμα και για συμβιβασμό), αξίζει να διερευνήσουμε τι αποτύπωμα άφησε ο Μάης του 68 στον ελλαδικό χώρο, εξετάζοντας δυο χαρακτηριστικά τραγούδια που εκκινούν τον προβληματισμό τους από τα προτάγματα του γαλλικού Μάη.

Αχ, αυτές οι εκλογές!

Το έφερε το μέηλ. Δε (νομίζω ότι) γνωρίζω προσωπικά τον αρθρογράφο, σίγουρα όμως το κείμενό του έχει μια θέση στην καλύβα – άλλωστε οι υποψήφιοι πολύ μιλήσαμε… 

Του Χρήστου Σαπατόρη

Αχ αυτές οι εκλογές! Πως αλλάζουν τους ανθρώπους; Δεν νομίζεις; Θαρρώ τους κάνουν πιο μαλθακούς. Πιο ευκολόπιστους. Και ναι! Γιατί όχι; Πιο μωρούς. Πιο μωρούς γιατί ξεχνάν. Και γιατί το κάνουν από επιλογή. Ίσως γιατί τους φοβίζει η αλήθεια ή ίσως γιατί δεν θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και καθώς ο κάθε χρόνος που φεύγει παίρνει μαζί του τις ελπίδες μου σαν πειρατής τα λάφυρα. Κρατώ όμως  μια για τα τελευταία λύτρα. Το γεγονός  ότι πράττουν έτσι μόνο στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ίσως επειδή τυφλώνονται από τα φώτα και τις ντουντούκες ή ίσως γιατί τους έμαθαν μόνο τον ‘’από μηχανής θεό’’ και όχι την κριτική που ασκήθηκε εναντίον του. Και καθιστώ αυτόν υπεύθυνο κι όχι εκείνους.

Μα πώς να αντέξω σε ρωτώ; Πώς να μην φωνάξω;

Πόσο «κοστίζει» μια Δημαρχία;

Του Κώστα Λουκέρη*

 

Οι επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έρχονται λίγα χρόνια μετά την πιο πρόσφατη «αρχιτεκτονική» της τοπικής αυτοδιοίκησης, που πήρε το όνομά της από τον σπουδαίο αρχιτέκτονα της κλασικής Αθήνας, Καλλικράτη. Σύμφωνα λοιπόν με τον «Καλλικράτη» τίθενται σαφή όρια στις δαπάνες των δημοτικών και περιφερειακών συνδυασμών.

 

Όντας υποψήφιος για το τοπικό συμβούλιο Παπάγου, του Δήμου Παπάγου-Χολαργού, που προήλθε από συνένωση δύο Δημοτικών Κοινοτήτων πια, μου γεννιούνται μια σειρά ερωτήματα σχετικά με τη χρηματοδότηση των δημοτικών σχημάτων που διεκδικούν την ψήφο των πολιτών εν μέσω μιας πρωτοφανούς κρίσης που βρίσκει κύρια έκφραση στην οικονομία. Καταρχάς δυνατότητα υποψηφιότητας στις τοπικές εκλογές έχουν όλοι οι πολίτες κι όχι μόνο όσοι έχουν οικονομική επιφάνεια ή άλλα μέσα, όπως κομματική στήριξη, στήριξη από εκδοτικά ή άλλα λόμπι κλπ. Κάποιος υποψήφιος δήμαρχος μπορεί ακόμα και μέσα στη δίνη της κρίσης να έχει «αποθεματικό» ώστε να «επενδύσει» στην υποψηφιότητά του, κινούμενος όμως υποχρεωτικά εντός των σαφών ορίων του νόμου.

Όσο υπάρχει χρόνος

Του Ρογήρου

Είναι άραγε δυνατόν σήμερα, έστω και κατόπιν εορτής, να εξετάσουμε ψύχραιμα και πρακτικά το τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες από άποψη πολιτική, νομοθετική, κοινοβουλευτικής λειτουργίας και, φευ, στρατηγικής των πολιτικών κομμάτων της χώρας μας;

– Και μόνο η ιδέα ενός πολυνομοσχεδίου εκατοντάδων σελίδων που, για να εξουδετερώσει τις πιθανότητες παρεκκλίνουσας ψήφου εκ μέρους βουλευτών του κυβερνητικού συνασπισμού, ομαδοποιεί πολλές δεκάδες διατάξεων ανά άρθρο θα έπρεπε να προκαλεί βαθύτατη απογοήτευση. Νομοτεχνικά η χώρα μας είχε παραδοσιακά κακές επιδόσεις. Μετά από τέσσερα χρόνια βιαστικού και προχειρότατου νομοθετικού έργου, η ελληνική έννομη τάξη πρέπει να αποτελεί πλέον μοναδική παγκοσμίως περίπτωση. Νόμοι που ισχύουν λίγους μήνες και μετά καταργούνται, ασάφεια ως προς τι ισχύει, τι τροποποιήθηκε και πώς, νόμοι όπου κάποιο άρθρο τους καταργεί διατάξεις άλλου άρθρου του ιδίου νόμου (το ζήσαμε κι αυτό), σπασμωδικές κινήσεις και παντελής έλλειψη συνοχής. Κάποιος θα πρέπει να αναρωτηθεί αν υπάρχει άλλη χώρα της ΕΕ στην οποία νομοθετούν με παρεμφερή τρόπο.

Η αποχώρηση του ευρωβουλευτή

Αντώνης Ξενικός & Γιάννης Χαραλαμπάκης

Το τελευταίο συνέδριο των ΟΠ έληξε με δραματικό τρόπο  για την υπόθεση της πολιτικής οικολογίας. Στην δεκαετή τους πορεία , οι ΟΠ απέκτησαν  μοναδικό, σημαντικό, θεσμικό εκπρόσωπο, έναν ευρωβουλευτή , τον οποίον έχασαν λίγο πριν το τέλος της θητείας του.

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι  αυτή η εξέλιξη είναι θετική. Ιδιαίτερα δύο μήνες πριν τις επερχόμενες ευρωεκλογές, η εικόνα διάλυσης του κόμματος των ΟΠ εντείνεται.

Ο Νίκος Χρυσόγελος  απείλησε και άλλες φορές στο παρελθόν, να αποχωρήσει, αν δεν περνούσε το «δικό του». Αυτό συνέβη  και κατά την διάρκεια της ιστορίας των ΟΠ, αλλά   και σε πιο αφανείς περιόδους της πολιτικής οικολογίας, όταν είχε αποχωρήσει και  πάλι . . Η πρόταση του στο τελευταίο συνέδριο ήταν ουσιαστικά η δημιουργία άλλου κόμματος  υπό τον έλεγχο του. Το ίδιο είχε και κάνει και με το ίδρυμα Κωστή.  Όλοι γνωρίζουμε ότι κατά την διάρκεια της θητείας  του Νίκου Χρυσόγελου η πολιτική του συμπεριφορά κυμάνθηκε μεταξύ εγωκεντρισμού και ναρκισσισμού. Η αφοσίωση του στην πολιτική οικολογία εγγράφεται στα θετικά αλλά δεν αθωώνει καθόλου αυτήν την αρχηγική συμπεριφορά, που είναι αντιθετική με ένα κόμμα που προσπαθεί να παγιώσει την άμεση δημοκρατία. Οι «πλατείες» δεν έμαθαν τίποτε στον Νίκο.

Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο γρήγορα περνάει ο καιρός

Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο γρήγορα περνάει ο καιρός.Σαν να ήταν χτες που τρυγούσαμε και μετά κλαδέψαμε και τώρα μόλις φρεζάραμε νάτην η άνοιξη που ξεμύτισε.Σε λίγο θα μοιάζει πράσινη θάλασσα όλο τ αμπέλι..Ο χρόνος περνάει και φεύγει χωρίς να ρίξει μια ματιά στο πλάι του, πάντα βιαστικός.

Νίκος Ξανθόπουλος, στο φ/μπ

Τουρκία: Η εκκολαπτόμενη κρίση και η Ελλάδα (Μια ανορθόδοξη προσέγγιση)

Του Δημήτρη Μάρδα

Καθηγητή, Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Σε μια περίοδο επαναπροσέγγισης των ΗΠΑ με το Ιράν, η Τουρκία σείεται. Διάφορα γεγονότα (η ρήξη Ερτογάν με το ιερατείο του Ισλάμ κ.ά.)  έρχονται να θέσουν υπό αμφισβήτηση την κυρίαρχη θέση του Τούρκου πρωθυπουργού, που φαίνεται ότι με τις επιλογές του δυσαρέστησε κάποιους.

Να υπενθυμίσουμε ότι στον πόλεμο του η Ιράκ του 2003 (επιχείρηση «Σοκ και Δέος») ο τότε νεοεκλεγείς Ισλαμιστής πρωθυπουργός, αρνήθηκε τη χρήση των τουρκικών εδαφών για την εισβολή στρατευμάτων των ΗΠΑ στο Βόρειο Ιράκ. Επίσης η ρήξη Τουρκίας-Ισραήλ που άρχισε στο Νταβός το 2009, (ρήξη Ερτογάν- Περέζ), δεν κόπασε, παρά τις πιέσεις και την έντονη δυσαρέσκεια των ΗΠΑ.

Ποιον πληρώνει ο βαρκάρης;

 

Γραφει ενας Ad hoc Kalyvistas

Όταν τη Δευτέρα 15 Ιουλίου ο πρωθυπουργός ζητούσε από τους διοικητές των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, με τους οποίους συναντήθηκε στο Μαξίμου, “να εξεταστούν οι προϋποθέσεις για μείωση των επιτοκίων για την ανακούφιση των δανειοληπτών”, ήταν φανερό ότι υπέβαλλε ένα αίτημα, το οποίο τον ενδιέφερε και προσωπικά.

Όπως αναφέρει το πόρισμα της Τράπεζας της Ελλάδος για τα δάνεια των κομμάτων την περίοδο 2000-2011, το κόμμα του οποίου ο κ.Σαμαράς ηγείται και εκπροσωπεί νομίμως σύμφωνα με το καταστατικό του, χρωστούσε στους 4 κυρίους που είχε απέναντί του, ούτε λίγο ούτε πολύ τουλάχιστον 132,5 εκ. Ευρώ.

Από αυτά τα χρήματα, σύμφωνα με το ειδικό αφιέρωμα που έκανε στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 το Reuters στα οικονομικά των ελληνικών κομμάτων, τα 105 εκ. ευρώ τα χρωστά στην Αγροτική Τράπεζα και άλλα 15 εκ. ευρώ στην Τράπεζα Πειραιώς. Συνολικά, δηλαδή, οι δανειακές υποχρεώσεις της ΝΔ στον Όμιλο της Πειραιώς είναι 120 εκ. ευρώ, το 90% του συνόλου των δανείων της.

Ο πρωθυπουργός, δηλαδή, ανακοίνωσε τις αποφάσεις της κυβέρνησής του σε αυτούς από τους οποίους εξαρτάται η ύπαρξη του κόμματός του, με βάση το οποίο σχηματίζεται η κυβέρνηση.

Περί λαθρεμπορίου καυσίμων και φοροαποφυγής

Του Δημήτρη Μάρδα

Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημώv

Υπάρχει μια λεπτή διαφορά –που δίνει όμως θεαματικά διαφορετικά αποτελέσματα σ’ ότι αφορά στα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού– ανάμεσα στο λαθρεμπόριο των καυσίμων και την φοροαποφυγή στα καύσιμα, στην περίπτωση του πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης!.

Αναλυτικότερα, όταν ένα βυτιοφόρο με προορισμό τη Βουλγαρία ξεφορτώνει τα καύσιμα που μεταφέρει (και για τα οποία δεν έχει πληρώσει τους προβλεπόμενους φόρους στην Ελλάδα λόγω εξαγωγής) σε ένα πρατήριο υγρών καυσίμων στη Λάρισα, τότε έχουμε λαθρεμπόριο γιατί τα καύσιμα αυτά διακινούνται πλέον στη χώρα μας χωρίς να πληρωθούν οι προβλεπόμενοι φόροι.

Το πέταγμα

Του Νικήτα Μακρένιν

       Έστεκε εκει μπροστά μου. Ψιλή, λυγεροκορμη, πανέμορφη. Γυμνή και παραδομένη. Τα μεταξένια της μαλλιά έπεφταν στο ώμους της και άγγιζαν τα γυμνά στήθη της. Δυο άγαλματενιες μπάλες που στέκονταν περήφανες πάνω σε ενα ονειρεμένο κορμί. Ένας αληθινός άγγελος. Το χαμόγελο της με καλούσε κοντά της. Τα ματιά της γαλάζια σαν του ουρανού έψαχναν το βλέμμα μου.
– έλα, μου είπε.
Μια λέξη έφτανε. Την πλησίασα και την έπιασα απο τη μέση. Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και τη φίλησα.

Χριστουγεννα στη Βενετια ( ΚΕΦ 1, ΠΑΡ 4)

Του Νικήτα Μακρένιν

22 Νοεμβρίου 2013 στις 5:25 μ.μ.

Η εικοσιοκταχρονη Κατερινα Προχινα γεννηθηκε στο Κίσινεφ ( ή Κισινάου ) της Μολδαβιας, 300 χιλιομετρα μακρια και μολις ενα μηνα μετα απο το πυρηνικό ατυχημα στο Τσερνομπιλ της Ουκρανιας. Ο πατερας της, ο Αλεξει Βασιλιεβ, ρωσος στρατηγος, ηταν εκεινη την  εποχη επικεφαλης της 14 ης στρατιας του Σοβιετικου Στρατου, με εδρα τη Μολδαβια, και η μητερα της Ουκρανη γιατρος, κορυφαια επιστημονας της ραδιολογιας, στο Κιεβο της Ουκρανιας. Σε ηλικια 5 ετων, ειδε τον πατερα της να πεφτει νεκρος απο πυρα εθνικιστων μολδαβων ανταρτων στον πολεμο της Τρασνιστριας, και μαζι με τη μητερα της μετακομησαν στη Μοσχα, καθως η επιστημονικη καριερα της Αννας Πρικινα ειχε τελειωσει προ πολλου και για την Ουκρανια, μετα τη διαλυση της Σοβιετικης Ενωσης.

Χριστουγεννα στη Βενετια ( κεφ. 1, παρ. 3)

Του Νικήτα Μακρένιν

22 Νοεμβρίου 2013 στις 11:53 π.μ.

Μπαινοντας στο μικρο παραδοσιακο καφε η μελαχρινη γυναικα κατευθυνεται προς το μπαρ, περπατωντας  αναμεσα στα μικρα στρογγυλα τραπεζακια και τους θαμωνες που απολαμβανουν τον καφε τους και κυριως τη γαλλικη σοκολατα, σπεσιαλιτε του μαγαζιου. Εκει, μονη της, καθεται μια ξανθια γυναικα με ισια μακρια μαλια, πρασινα ματια και λευκο δερμα. Φοραει ενα κοκκινο πουλοβερ και ενα τζιν παντελονι και μαυρες ψιλοτακουνες μποτες. Ειναι κι αυτη ψηλη, γυρω στο 1.75, αδυνατη, μα εκεινο που προσεχεις με την πρωτη ματια ειναι τα σαρκωδη κατακοκκινα χειλη της.

Την πλησιαζει.

– Ειστε η κυρια Λορα Παλμερ; 

Χριστούγεννα στη Βενετία

Του Νικήτα Μακρένιν

19 Νοεμβρίου 2013 στις 8:44 μ.μ.

Στεκόταν αμίλητη για ώρα στην άκρη του κρεβατιού. Όταν ακούστηκαν οι καμπάνες βρήκε στο μπαλκόνι.

• Έλα να δεις.

-Τι είναι;

• Η πλατεία είναι γεμάτη κόσμο. Πρέπει να είναι κάποια γιορτή.

• Στη Βενετία κάθε μέρα είναι γιορτή

• Μένεις χρόνια εδώ;

• Έξι μήνες. Κάνω ρεπορτάζ για τα κανάλια.

• Τι έχουν τα κανάλια;

• Η Βενετία θα βουλιάξει μια μέρα. Σύντομα.

• Από την αμαρτία;

Οι δυο γυναίκες γελάνε δυνατά. Η Λάουρα πηγαίνει στο κρεβάτι, ξαπλώνει δίπλα της και την αγκαλιάζει.

Η εξαίρετη κυρία Joyce Brittain-Jones

Του παπούλη

Είναι καιρός τώρα, καλοί μου αναγνώστες ,  που τα  σχεδόν τυφλά βήματα μου στην Ιστορία με έφεραν να σκοντάψω πάνω σε μια  οιονεί μυστηριώδη ύπαρξη . Μια ύπαρξη γοητευτική που κατά πως φαίνεται διαδραμάτισε κάποιο ρόλο στα  πράγματα αυτής της πολύπαθης χώρας στο μεσοπόλεμο, κατά τη διάρκεια του ΒΠΠ και λίγο μετά, κατά ένα μέρος της  εμφύλιας σύγκρουσης.

Αλλά το ενδιαφέρον μου αυτό, εν μέρει  περιέργεια ενός ερασιτέχνη μελετητή της Ιστορίας, εν μέρει βίτσιο  ταπεινόφρονος αλλά ακόμα ενεργού «οφθαλμολάγνου», με οδήγησε να  διερευνήσω κάθε διαθέσιμο στοιχείο προκειμένου να καταλήξω στο άρθρο που θα διαβάσετε παρακάτω.

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι παρόμοιο ενδιαφέρον εξεδήλωσε σε ανύποπτο χρόνο και ο ίδιος ο Καλυβάρχης, σκοπεύοντας να ασχοληθεί ο ίδιος με τη χαριτόβρυτο σε δικό του άρθρο . Εν τη μεγαθυμία του  όμως συμφωνήσαμε τελικά  να μου παραχωρηθεί αυτό το ευχάριστο ( αν και κοπιώδες όπως θα δείτε ) καθήκον και έτσι  είμαι υποχρεωμένος  να του εκφράσω τις ευχαριστίες μου . Ευχαριστίες για τη φιλοξενία των ανεπαρκειών ενός προγέροντα που δεν φιλοδοξεί τίποτε περισσότερο από τη στοιχειώδη κατανόηση για το ατόπημα – σινδονιάδα που θα διαβάσετε παρακάτω.

«Θα έχω πετάξει στα αζήτητα όλη μου τη ζωή»

              

                                                  (το έφερε το μέηλ)                   

21 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

            Άρχισα να παρέχω τις υπηρεσίες μου στη Νεμέα τον Ιούνιο του 1973. Από τότε αγόρασα γη και δημιούργησα ένα αρχαιολογικό πάρκο, κατασκεύασα και εξόπλισα ένα Μουσείο, άρχισα την αναστήλωση του Ναού του Νεμείου Διός, έφερα στο φως το αρχαίο στάδιο με τη θολωτή του είσοδο, διαμόρφωσα το χώρο και το στάδιο, καθιέρωσα την Αναβίωση των αρχαίων Νεμέων Αγώνων (www.nemeangames.org),  έκανα πολλές ανασκαφές και δημοσίευσα τα αποτελέσματά τους. Όλα αυτά έγιναν με χορηγίες που εξασφάλισα από Αμερικανούς ιδιώτες, με τελική κατάληξη τη δωρεά όλης της αγορασμένης γης με τα μνημεία στο Ελληνικό Δημόσιο.

Ο Ιησούς στο συνέδριο! (ένα είναι το συνέδριο)

Υπό του ευαγγελοσυριζιστού Νικολάου Α.

Περπατώντας ανάλαφρα πάνω στα κυματάκια του Σαρωνικού, σε μια θάλασσα που ριγούσε ηδονικά από την παρουσία Του, εμφανίστηκε να προσέρχεται φορώντας ένα λευκό χιτώνα και ξυπόλητος ο Ιησούς (πως αλλιώς;) στην ηλιόλουστη παραλία και μετά με θεία χάρη πλησίασε στην είσοδο του υπερσύγχρονου κλειστού γυμναστηρίου όπου συνωστίζονταν από το πρωί οι μαχητές της αλλαγής και της πορείας προς τον σοσιαλισμό.

Μια σκιά πέρασε από το βλέμμα του καθώς έκανε ελιγμούς για να προσπεράσει τις καντίνες, τα τραπεζάκια των μικροπωλητών που πωλούσαν σημαιάκια, κονκάρδες με τον σύντροφο Αλέξη, μικρά πανώ με τον σύντροφο Τσε που έγραφαν επάνω με κόκκινα γράμματα
Hasta la viktoria siempre ενώ ακούστηκε να λέει μέσα απ τα σφιγμένα χείλη του.

-Έπρεπε να πάρω το φραγγέλιο μαζί μου να σας δείξω εγώ που κάνατε τον οίκο της δημοκρατίας οίκο εμπορίου τσογλάνια αλλά έχετε χάρη που έρχομαι πρώτη φορά από τα μέρη σας!

-Ρε συ ποιος είναι αυτός με τη χλαμύδα; Είπε συνοφρυωμένος ο σύντροφος της περιφρούρησης στον συνάδελφο του στην πύλη. Έχουμε καλέσει και τους δωδεκαθειστές στο συνέδριο;

Το Βαλτέμι του Πράσινου Σταλινισμού

Tου Κώστα Λουκέρη

Τι μπορεί να αποκομίσει κανείς από ένα συνέδριο πολιτικού κόμματος σήμερα; Συνήθως είναι βαρετά, συνηθέστερα ξέρει κανείς το αποτέλεσμα, οι ίδιοι και οι ίδιοι μιλούν, οι ίδιοι φωνάζουν… κάποιοι λάμπουν σαν νεοπαγείς αστέρες… Στο τέλος οι «νικητές» μιλούν για ενότητα και προοπτική…

Το πρόσφατο συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων ήταν λίγο από τα παραπάνω. Ήταν όμως και ξεχωριστά εμβληματικό. Έλαμψαν οι «πράσινες πρακτικές». Για όσους δεν γνωρίζουν βάλτε λίγο από κόμματα λενινιστικού τύπου, προσθέστε λίγο από «ηθική» – προσοχή το «ηθική» τρώγεται σκέτο, είναι όπως το «πολιτική κουλτούρα» ή το «Ευρώπη», δεν πρέπει να χουν περιεχόμενο – πασπαλίστε με τιμωρίες πράσινου σταλινισμού κι έχετε αμέσως… το γνωστό μωρό με δυο κεφάλια, που ‘λεγε κι ο Τζιμάκος τις παλιές καλές μέρες.

Κύπρος: Ας μην επιχαίρουν οι μονόφθαλμοι!

Του Δημήτρη Μάρδα

Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Με αφορμή την εμπειρία της Κύπρου, όλοι οι Μνημονιακοί πολιτικοί της χώρας σπεύδουν να αυτοδικαιωθούν για τις έως σήμερα επιλογές τους. Τι έδειξε όμως η περιπέτεια της Κύπρου και τα παραλειπόμενά της;

Πρώτο: Παρά το γεγονός ότι η δεύτερη λύση «σωτηρίας» που αποφασίσθηκε τα ξημερώματα της 25^ης Μαρτίου, μοιάζει χειρότερη από εκείνη, που απορρίφθηκε από το Κοινοβούλιο της Κύπρου, τώρα, καθώς η σκόνη καταλαγιάζει το κύριο συμπέρασμα είναι ένα: Δεν υπάρχει μια λύση μονόδρομος  και όλα εξαρτώνται από την διαπραγματευτική ικανότητα, τη στρατηγική των συμμετεχόντων, τις συμμαχίες που μπορούν να συνάψουν και από ένα σύνολο άλλων αστάθμητων παραγόντων, εξαρτωμένων από τις εθνικές στρατηγικές των κρατών-μελών.

Το πατριωτικό ΠΑΜΕ και η αμαρτωλή Μαρία

Του Νίκου Τζένου

Στον απόηχο του εορτασμού της Επανάστασης του ’21 και με αφορμή ένα κείμενο του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών, σχετικά με το χαρακτήρα της ελληνικής Επανάστασης, ξανάφερα στο νου μου μια παλιά ιστορία που γίνεται για πολλούς λόγους επίκαιρη.

Το   2006 ένα σχολικό βιβλίο (ιστορία ΣΤ’ Δημοτικού) έγινε αιτία μιας ιδιότυπης εμφύλιας διαμάχης. Η συγγραφική ομάδα και κυρίως η Μαρία Ρεπούση, επίκουρος τότε καθηγήτρια ιστορίας στο Α.Π.Θ. θεωρήθηκε ως μεγίστη  απειλή για το έθνος και το λαό. Ως βουλευτίνα σήμερα της ΔΗΜ.ΑΡ πληρώνει ακόμα την παλιά «αμαρτία».

Σ’ αυτή τη διαμάχη οι συνασπισμένες «εθνικές» και «λαϊκές»  δυνάμεις είχαν συντριπτική υπεροπλία. Ειδήμονες και αδαείς, δεξιοί και κομμουνιστές, δήμαρχοι, κληρικοί, στρατηγοί, συνδικαλιστές, εκπαιδευτικοί(κάποιοι), η Ακαδημία Αθηνών, ο Χριστόδουλος, ο Καραμπελιάς, αλλά και κάθε (αδαής) πικραμένος σε μια σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα ομοθυμία, ζήτησαν την «εδώ και τώρα» απόσυρση του βιβλίου.

Είμαστε όλοι ΑΕΚτζήδες

Του Ευάγγελου Σπινθάκη

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι ΠΑΟ. Δεν ξέρω πως έγινα ΠΑΟ, δεν θυμάμαι. Ίσως η παρέα μου έτυχε να είναι παναθηναϊκή και εγώ ασφαλώς είχα ανάγκη να ανήκω σε μια ομάδα.

ΠΑΟ λοιπόν. Θυμάμαι τον Πανάκη, τον Λουκανίδη, τον Τουμπέλη, τον Βουτσαρά εκεί στις αρχές του ’60. Αργότερα μεγαλώνοντας πήγαινα τακτικά στη Λεωφόρο με αποκορύφωμα την εποποιία του Γουέμπλευ το 1970-71. Με το τέλος της δικτατορίας το 1974 άρχισα να απομακρύνομαι από τα γήπεδα και το ενδιαφέρον μου για τα ποδοσφαιρικά μειώθηκε. Το θεώρησα και εγώ ένα ακόμη «όπιο του λαού». Έτσι τριγύριζα σε άλλες ομάδες, πολιτικές, κομματικές, φυσιολατρικές, γκομενικές κλπ.

Αγίας Σοφίας – Πεζόδρομος

Σχολιασμός του Συγκοινωνιολόγου Πέτρου Κρητικού στην άποψη «Αγ. Σοφίας: δεν θέλω να μείνει πεζόδρομος, θέλω να γίνει πεζόδρομος»

….πιστεύω ότι η λογική που υπάρχει σε αυτό «πονάει κεφάλι – κόβει κεφάλι»

είναι εσφαλμένη.

Με την ίδια λογική, πρέπει να καταργήσουμε:

Ο σαργός της Νάξου και οι συριζαίοι της Μουριάς

Υπό Αφωτίστου του Φιλλέληνος

Του μισθού το κάγκελο και του καπιταλισμού τη μάνα

 O φίλος Θανάσης έγραψε την ορέα ιστορία που ακολουθεί!  Τίτλος και εικονογράφηση επίσης δικά του!

Του μισθού το κάγκελο και του καπιταλισμού τη μάνα      

Πίνοντας ένα δεύτερο καφέ και διαβάζοντας την ειδησεογραφία, μου γεννήθηκε μια απορία την οποία θα διατυπώσω σύντομα και χωρίς καμία εριστική διάθεση. Είναι και παραμονές Βαλεντάιν, δεν έχω διάθεση για ταραχές.

Πραγματικά ποιά είναι η διαφορά μας από τους Βούλγαρους ,τους Ρουμάνους ή ακόμα τους Πορτογάλους και υποτιμάμε τους μισθούς τους και σε τι μοιάζουμε τους Σουηδούς κι αξιώνουμε τους μισθούς τους ?

Πριν μου απαντήσετε διαβάστε ένα περιστατικό που μου συνέβη μόλις χτες.

Ξεκίνησα απ΄το πρωί να πάω σε μια περιφερειακή ΔΟΥ , 60 χλμ από δω, για να υποβάλω μια δήλωση φόρου μεταβίβασης ακινήτου. Ήμουν εκεί 8.45 το πρωί, αποφασισμένος βέβαια να ξοδέψω όλη μου τη μέρα, για να τελειώσω αυτή ..τη μία δουλιά. Να σημειώσω ότι η διαδικασία για τον έλεγχο και απόδοση της δήλωσης στο φορολογούμενο δεν διαρκεί πάνω από μισή ώρα.

Σιδηρόδρομος στην Κορινθία

Διακήρυξη για

ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΗΣ ΥΠΟΔΟΜΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Κόρινθος 15-12-2012

 

Η σιδηροδρομική υποδομή της Κορινθίας να λειτουργήσει ως τοπικό σιδηροδρομικό δίκτυο.

Η σιδηροδρομική υποδομή της Κορινθίας είναι μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Κορινθίας.

 

Ω   Είμαστε πολίτες και φορείς που πιστεύουμε ότι η περιβαλλοντικά και κοινωνικά βιώσιμη Δημόσια Συγκοινωνία είναι βασικό και αναφαίρετο κοινωνικό αγαθό, δικαίωμα και στοιχείο πολιτισμού, όπως π.χ. η παιδεία και η υγεία. Ο πολίτης δικαιούται μιας αξιοπρεπούς Δημόσιας Συγκοινωνίας, αστικής και υπεραστικής. Αυτή είναι η βάση της βιώσιμης κινητικότητάς του και θεμέλιο της τοπικής οικονομίας, της κοινωνικής συνοχής και ενός πολιτισμένου και υγιούς περιβάλλοντος.